Zupełnie niezwykła jest moc tej filmowej miniaturki. Kondensacja niepokoju podczas niespełna półgodzinnego seansu jest równie duża jak np. w przypadku niemal dwu- i półgodzinnego "Dziecka Rosemary" czy 100 - minutowego "The Beyond" Lucia Fulciego, abstrahując od zupełnie innej formy i treści tych obrazów. "Ślepy tor" jest już filmem kultowym i trudno się temu dziwić. Znakomitemu nastrojowi towarzyszy bardzo dobre aktorstwo. Jednym słowem - przy minimalizmie środków ( to film telewizyjny) osiągnięto zadziwiająco dobre rezultaty. Czarno - biały klasyk po latach nadal wywiera silne wrażenbie i nadal wywołuje trwogę. Po tym filmie już nigdy nie będziecie ze spokojem wsiadac do pocioągu. Jeżeli w ogóle nie dojdziecie do wniosku, że w zasadzie nie potrzebujecie tego środka transportu. Ostatecznie autobusy czy samoloty nie wjeżdżają na ślepe tory... Film ma jednak swoje ograniczenia. Przede wszystkim lekko trąci myszką. Być może to tylko moje wrażenie, ale czuć, że film powstał prawie 40 lat temu. Mam wątpliwości czy ten naprawdę gęsty klimat może kogokolwiek dzisiaj przestraszyć. Również fakt, że to tylko odcinek z serii, w której "gospodarz" przedstawiał kolejne opowieści, osłabia jego wymowę. "Ślepy Tor" miałby większą siłę, gdyby był filmem całkowicie autonomicznym. Niemniej jednak, każdy szanujący miłośnik filmów grozy powinien zapoznać się z tym filmem.