Nie mogę pojąć tylko jednego... Wszystkie żyjemy w patrarchalnym społeczeństwie (i nie trzeba być zagorzałą feministką żeby zgodzić się z tym faktem); tu, gdzie na szacunek trzeba sobie zapracować, a najlepiej jeszcze udowodnić na papierze. Świecie, w którym mimo wszystko w końcu możemy się samorealizować, pokazać swoją wartość.
I w tym właśnie świecie znalazła się również pani Blanka Lipińska, która któregoś smutnego dnia postanowiła napisać książkę i zdeptać wszystko, co drogie współczesnej kobiecie.
Dlaczego uważam, że sposób przedstawienia płci pięknej w "365 dni" to więcej, niż kiepski scenariusz dla samotnych kobiet w średnim wieku?
Bo nie mamy tylko do czynienia ze słodką idiotką, która szybko godzi się ze swoim losem i pozwala sobą pomiatać, jakby nigdy nie miała swojego zdania. "W końcu mogę sobie teraz pozwolić na zakupy w Moliera2, pływam na luksusowych jachcie i piję ulubionego szampana" - właśnie takie myślenie włącza się w Laurze. Z drugiej strony, wyobraźcie sobie sytuację, gdyby porwał ją ktoś mniej urodziwy i zmuszał do tych samych rzeczy. Już nie za ciekawie, prawda?
Problem w tym, jakoby Lipińska insynuowała, że to marzenie nas wszystkich. Gdyby powiedzieć, że w tym filmie są jakieś metofory, to przyjaciółka głównej bohaterki symbolizowałaby resztę zaniedbanych kobiet w Polsce (bo polscy mężczyźnie to wieśniaki, którzy robią żenujące sceny podczas zagranicznych wakacji - wiadomo), które za wszelką cenę chcą się wyrwać i podporządkować mężczyźnie. Jak powiedziała "Ja to bym mogła sobie leżeć i pachnieć".
Osobiście po seansie było mi wstyd za własną płeć, ale nie przez ukazane wzorce, lecz fakt, że kobieta kobiecie to uczyniła.