Książka jak i film są obrzydliwe. Nie ma pomiędzy nimi miłości. Autorka liczyła chyba że ostry seks wszystko wynagrodzi. Okrutny despota, megaloman, idiotyczny „Don”, w dodatku gwałciciel, który napastuje seksualnie wszystko co na drzewo nie ucieka. A ta Laura wcale nie jest lepsza. Syndrom sztokholmski w tym przypadku (jak i całą brutalność), można uznać za chorobę psychiczną. Facet próbuje ją zgwałcić a jak mu się nie udaje uprawia seks z inną na jej oczach. Faktycznie prawdziwa miłość. Warto jeszcze wspomnieć, że Blanka Lipińska, nie zna się na włoskiej cosa nostrze. No chyba, że zabiliby rodzine Massimo razem z bossem na koniec za jego zachowanie. Nie wiem jak było w kontynuacji, lecz zakładam, że tak się nie stało. Warto jeszcze go porównać z innym z tego gatunku. Wszyscy porównują z Greyem to ja porównam z Ostatnim Tango w Paryżu. Tam brutalność jest bardziej ukazana. Może właśnie to, gra aktorska, czy dramatyzm całego filmu sprawia, że film Bertolucciego jest lepszy o wiele. W 365 dni to wszystko to jeden wielki kicz. Mam nadzieje, że pani Lipińska będzie miała choć trochę godności i usunie ten film z dystrybucji i przestanie pisać chore fantazje o gwałtach.