Do napisania postu sprowokował mnie krótki opis filmu w planie filmowym M10 jaki wziełam z Muranowa.
Film jest bliski rzeczywistości, można założyć, że niektóre dziewczęta usunęłyby tak samo ochoczo jak Gabita swoje dziecko. Gabita w pewnym momencie w filmie, o dziecku zaczyna mówić jak o czymś, o rzeczy, której nie chce mieć w sobie, chce się jej pozbyć, aby jej już nie przeszkadzała. Określanie filmu jako "prawdy o rzeczywistości, którą przekazał reżyser" jest nadużyciem. Prawd jest wiele. Ta mogłaby być jedną z wielu. Jakąś. Subiektywną. Ja odebrałam ten film raczej jako prowokację (tu też można by zadać ciekawe pytanie: czy była ona tania czy udana?). Mocny obraz filmowy, który pokazuje jedną z wielu stron rzeczywistości. Wybory, działania, jakie podejmują Gabita i Otilia, które niosą wyrzuty sumienia lub są tłumione w podświadomości.
I wypowiedź p Sobolewskiego, którą cytuję za "planem Muranowa": "Wszystko co robi (Otilia) dzieje się w przerażającej samotności. W świecie, gdzie kobiety skazane są wyłacznie na siebie". Dzięki tej "pustce": szarośc miasta, cerata na stole w akademiku, która później ma służyć jako podkładka na wypadek obfitego krwawienia przy zakładaniu sondy, bieda (papierosy kupuje się o handlarzy)prowokacja (tematem)jest silniejsza. Gabita i Otylia nie są skazane wyłacznie na siebie, one są uwikłane w tę pustkę i wybierają samotność (Otylia sonduje chłopaka, co on by zrobił gdyby zaszła w ciąże).