Podobało mi się, że był taki prosty, bez udziwnień. Zasługuje na obejrzenie...

Dokładnie,zgadzam się.Uderzyła mnie też ta prostota,żadnych rewelacji z problemu,łez,wyrywania sobie włosów,prób samobójczych i wydaje się,że właśnie w tej prostocie leży cały smutek tego wszystkiego,bo tam nie dramatu, roterki, wahania się,usunąć dziecko,czy nie. Po prostu,pojawił się dla nich "problem",więc trzeba coś na "to" zaradzić i one od początku do końca wiedzą,że właśnie "to" zrobić należy.Dialogi (między bohaterkami i "lekarzem")w pełni pokazują nieskomplikowanie całego "przedsięwzięcia", natomiast w niekótrych zachowaniach(mycie się w lazience po "cielesnej dopłacie" dla tego podziemnego lekarza,może wymioty tej zaangażowanej przyjaciółki po wyjściu z imprezy rodzinnej chłopaka,prośba niedoszłej matki,żeby nie wyrzucać dziecka do śmietnika)można się dopatrzyć jakiegoś wewnętrznego obrzydzenia i strachu.