Para w podeszłym wieku i zbliżająca się atomowa apokalipsa...
Adaptacja powieści graficznej autorstwa Raymonda Briggsa. Autor zestawia tutaj lęk przed eskalacją zimnowojennego konfliktu na wielką skalę z obrazem życia na sielskiej prowincji Wysp. Posiłkując się rządową broszurą na temat zagrożenia ze strony broni nuklearnej, małżeństwo na emeryturze przygotowuje się do zagłady. Terror miesza się z groteską, całość podszyta została jednak również zgoła ciepłym humorem. Sympatyczni staruszkowie w swym oderwaniu od rzeczywistości chętnie mieszają fakty i dają popis rozbrajającej naiwności. Raz więc wrogiem będą Niemcy, zaraz potem już "Ruscy". Sama perspektywa wojny nuklearnej zdaje się nie robić na nich większego wrażenia, jest to raczej coś, co należy po prostu przeczekać. Wojna okazuje się być jednak jak najbardziej realna, a jej konsekwencje, zobrazowane w ramach mikroświatka brytyjskiej wsi - przerażające. Lekka tonacja z początku filmu, z czasem staje się coraz bardziej posępna, choć popromienny koszmar twórcy portretują z wyczuciem, bez zbędnego popadania w turpistyczne tony.
"When the Wind Blows" intryguje nie tylko za sprawą tematyki, raczej niespecjalnie przystającej do filmu animowanego, ale też samej formy. Oprócz tradycyjnej animacji mamy tutaj również poklatkową, przy czym większość otoczenia bohaterów to prawdziwe, a nie narysowane obiekty. Kreska jest ujmująco prosta, co zdaje się tylko wzmacniać przekaz. No i muzyka: za utwór tytułowy odpowiedzialny jest David Bowie, ścieżkę dźwiękową skomponował z kolei Roger Waters. Pobrzmiewające w dźwiękach wyczarowanych przez byłego lidera Pink Floyd widmo masowego wyniszczenia odbija się na klimacie całego obrazu, owocując wyjątkowym filmowym doznaniem. Z pewnością warto.