Do tego naprawdę bardzo mi sie podobał. I nie chodzi o miłość do żołnierzy, nie chodzi o Denisa czy jego babcię. Chodzi o zbiorowy portret wojska, o ludzi, którzy stoją po dwóch stronach barykady a mówią podobnym językiem. Rozumieją się a nie rozumieją.
To nie jest film propagandowy, pochwalający działania wojenne w Czeczeni. Mógłby powstać w koszarach pod dowolną szerokością geograficzną. Jest to film antywojenny, w którym kamera śledzi powoli detal po detalu świat obrany z uczuć i ograniczony do rozkazów, zakazów i wszechobecnej broni. Wiemy, że ci poszarzali żołnierze to jeszcze właściwie dzieci, które pojadłyby cukierków, zapaliły papierosa, poszły na dyskotekę czy obejrzały coś w telewizji. Zamiast tego mają karabiny, mundury, kamizelki kuloodporne i litanię wspomnień z krwawych wypadów. Kształtuje ich nienawiść, samotność i poczucie ciągłego zagrożenia. Kto po takich doświadczenia zachowa normalność? Aleksandra Nikołajewna czuje, że weszła na obcy teren, że życie, które obserwuje jest tylko nędznym cieniem tego, czym mogłoby być. Na każdym kroku ta milcząca, trudna i tragiczna egzystencja młodych ludzi po obu stronach szlabanu. Czujemy beznadziejność sytuacji i bezradność wobec machiny wojennej, która niszczy WSZYSTKICH.