Film, którego najmocniejszym punktem są napisy końcowe. Po pierwsze widząc je, odczuwamy wielką ulgę, że już się skończyło. Po drugie są jasne i wyraźne, można powiedzieć – jednoznaczne. Nie obrażają inteligencji widza, można je zrozumieć nawet niespecjalnie władając językiem angielskim. Można przy nich zrelaksować się i rozluźnić oraz nie myśleć o zadziwiającej fabule, czy raczej czymś, co ją niezdarnie udaje. Pomagają zapomnieć o stosie idiotyzmów, pomyłek, banałów i absurdów, z których ulepiono ten film. O tym, jak bohater konstruuje tłumik do karabinu z resztek wałka skrzyni biegów zepsutego samochodu, jak jeździ bez celu i sensu starym fiatem (wiadomo, oszczędności) po włoskim miasteczku, o bezsensownych rozmowach z księdzem, z zabójczynią, z prostytutką, z szefem tajnej organizacji. A’propos oszczędności – scenarzysta, reżyser i producenci oszczędzali na wszystkim – film zrobiony był za 6 dolarów plus cena okularów Clooneya. Oszczędzano jednak przede wszystkim na logice i konsekwencji. Dialogi pisał człowiek po lobotomii, scenarzysta był chory na Alzeihemera. Albo odwrotnie – zdrowemu człowiekowi trudno rozróżnić te niuanse.
Po zakończeniu projekcji nasuwa się jedna jedyna uwaga – NIE WARTO. Nawet dla napisów końcowych.