jeśli chciał zrobić głęboki film analizujący zło tego świata, to za bardzo wszystko było oparte na sensacji, a jeśli chciał zrobić film sensacyjny, to za mało było napięcia, wszystko toczyło się zbyt jednostajnie. Muzyka, płytka, powierzchownie ilustracyjna pasowała raczej do serialu "Ojciec Mateusz", dopiero ta przy napisach była świetna, pomagała pokazać drugie dno, przesłanie dodane do sensacji, jedną z wartości filmu (zdaje się, motyw z opery "Łucja z Lamermooru" - to mogła być główna muzyka filmu, bardzo by odmieniła jego odbiór).

Stroiński dostał nagrodę, ale jego twarz nie miała czasu "zagrać", zarysowac się na dyskach naszych oczu, serc, bo dobry reżyser i operator dają "zatrzymać się" w filmie głównej postaci tak, by zatrzymac się w pamięci, by dotrzeć do widza nie tylko scenariuszem, dialogami, kwestiami wypowiadanymi przez aktora, ale mimiką, spojrzeniem, bo twarz mocno obecna w dziele, kamerze, uważniejsze dostrzeżenie aktora-postaci przez widza wspomaga wypowiedź reżysera, a ja ciągle miałem wrażenie, że Stroiński gdzieś mi umyka, że jego postać wmeblowuje sie w świat przedstawiony. Dobrzy reżyserzy może odrealniając i ubarwiając świat dawali zagrać aktorom, twarzom, wypuścic soki. Makłowicz radzi: jeśli robisz danie, to poczekaj, łącząc składniki, one muszą wypuścić soki, zmieszać się ze sobą. Ktoś powie: on miał się wmeblować w świat, przecież Kowalczyk, jego oko i ręce, był tak realistyczny, że współgrało to z szarzyzną i zwyczajnością Stroińskiego. Mam jednak wrażenie, że ta zwyczajność obu morderców paradoksalnie zmniejszyła realizm filmu, bo ludzie o takiej mentalności mimo wszystko nie są takimi ciepłymi wujkami.