Widziałem już kiedyś podobny schemat w „Dogonić słońce” Michaela Cimino, tyle tylko, że tamten obraz był mi o wiele bliższy, bo nie serwował taniego pocieszenia.
„Błękitnego motyla” trudno jednak tyrać jako, że film powstał na faktach autentycznych, a cała historia ponoć rzeczywiście miała szczęśliwy wydźwięk. Jednak treść nie ma tu większego znaczenia.

Siła tkwi w obrazach – przepięknych, dzikich plenerach, w których kamera uchwyca dziesiątki przedziwnych i pięknych stworzeń, będącymi cudami natury. Całość ogląda się miejscami jak film dokumentalny, dzięki któremu możemy ujrzeć coś, czego pewnie nigdy nie zobaczymy na własne oczy.

Miłośnicy przyrody będą zachwyceni…

Moja ocena - 5/10