Gdzieś na szczycie szczytów, gdzie jest na tyle wysoko, że postronni na pewno tu nie zawędrują, a jednocześnie jeszcze da się żyć. W zadziwiających warunkach, stanowiących coś na kształt parodii społeczeństwa. Choćby problem wyżywienia – co starsze osoby musza odbyć podróż na górę Narayamy, by tam połączyć się z Bogiem. Jeśli będzie za dużo noworodków, to lądują do rzeki. A zdrowe zęby u starszych nie są dobrym znakiem – więc są wybijane. Osobiście. A to dopiero początek. Dziwaczne miejsce.

Kontynuując, dam wam zagadkę: kto tu się więcej parzy? Zwierzęta czy ludzie? Nie no, fajnie zobaczyć jak to robią węże – ale bez przesady.

Okey, do sedna: co mnie zachwyciło w tym filmie? Trudno powiedzieć. Przez większą cześć filmu byłem pewny, że dam 7/10, jednak w pewnym momencie stwierdziłem, że to zasługuje na 8 oczek. Bez wyraźnego powodu.
Więc czemu zasługiwał na 7 oczek? Za ujmujący naturalizm tych wydarzeń. Szczerości uczuć, jakie tu występują. Konkretnej, bardzo ważnej, wartości w życiu każdego człowieka. Potem to po prostu wyrosło.

8+/10.