Film rozpoczyna się jak paradokument o przestępczości w Mediolanie. Poznajemy różne odłamy działalności przestępczej, widzimy scenki wymuszeń, werbowania dziewczyn, które myślą, że zostaną piosenkarkami, jest nawet scena podpalenia jednaj z nich. Wszyscy to obarczone narracją, przeplatane z krótkimi wywiadami z ofiarami przestępstw, policją ale i przestępcami. W końcu następuje dość chaotyczne przejście do historii czterech mężczyzna napadających na banki. Jeden z nich zostaje złapany i sprzedaje wspólników. Niby tak poznajemy ich historię. Z wyjątkiem jednego, nie wiemy o nich wiele, nie znamy historii ich pochodzenia i zejścia na ścieżkę przestępczą. Ich portrety psychologiczne praktycznie zupełnie pominięto. Śledzimy napady aż do ostatecznej wpadki, której konsekwencjami są brawurowe pościgi i strzelaniny, w wyniku których giną przypadkowi ludzie. Ta część filmu to jest zdecydowanie kino sensacyjne, dokładniej poliziottesco. Pomimo, iż teoretycznie historia opowiadana jest przez złapanego przestępce, poznajemy również losy zbiegłych wspólników.
W filmie nie brakuje naiwnych i durnych momentów, ale są też sceny naprawdę bardzo przyzwoite. Pościgi i wypadki wypadają zaskakująco dobrze. Obsada również na plus. Jeśli chodzi o tematykę, ogólny obraz przestępczości w Włoszech pod koniec lat 60ych, to nie jestem osobą kompetentną do oceny, nie wiele wiem bowiem w tym temacie.
Tak czy siak film jest bardzo dziwnym i oryginalnym połączeniem paradokumentu, poliziottesco i dramatu społecznego z akcentami humorystycznymi. Nic wielkiego, ale dobrze się to ogląda.