Czwórka przypadkowych osób wyrusza słynnym Szlakiem Appalachów w 10-dniową, pieszą wycieczkę. Prowadzi ich koncesjonowany przewodnik. Niektórzy z grupy mają swoje sekrety. Sam przewodnik także ma to i owo na sumieniu. Podczas biwaku pierwszej nocy opowiada im o Nunachi – Nieśmiertelnych (w sylabariuszu Sekwoji: noh-nah-che), mitycznych istotach czczonych przez Czirokezów zanim Biali wypędzili ich z tych terenów podczas tzw. Szlaku łez w latach 30. XIX wieku. Turyści odbierają gawędy jako tzw. opowieści przy ognisku mające uatrakcyjnić im pieszy rajd. Wkrótce okazuje się, że weszli w obszar zamieszkały przez coś, co nie do końca jest tylko legendą.
Tyle tytułem krótkiego opisu.
Nie oczekujecie nie wiem jak wypasionego widowiska.
To telewizyjne kino klasy B z wyraźnie niedużym budżetem i niewybrednym pomysłem stanowiącym kompilację historii opowiedzianych już wcześniej w wielu filmach.
Niemniej wg mnie poprawnie zagrane i nieźle wyreżyserowane.
Scenariusz jest prosty jak włos Mongoła a akcja kręci się w miejscu przy czym w końcówce filmu nawet owo kręcenie się traci na szybkości. Ale aktorzy się starają. To widać. Tyle, że z pustego i Salomon nie naleje.
Mimo to uważam, iż film nie tyle warto, co – można obejrzeć.
Taki prosty i tani mix sci-fi z lekkim thrillerem, który z racji topornej fabuły i maleńkiego jak mniemam budżetu przybrał określoną, oszczędną formę.
Na milę czuć telewizyjną produkcją niskobudżetową, która normalnie sprawdziła by się w półgodzinnym segmencie rodem ze „Strefy zmroku”. Tu rozciągnięta na trzy razy dłużej – da się obejrzeć. Pod warunkiem jednak, że oczekiwania widza nie będą wygórowane a jego oko pozwoli się oszukać „pięknym okolicznościom przyrody” kamuflującym braki taniego filmowego przedsięwzięcia.

Pozdrawiam,
Jabu