"Biały tygrys" to takie połączenie "Slumdog. Milioner z ulicy" z "Parasite" z narracją rodem z "Jak zostałem gangsterem. Historia prawdziwa", a wszystko oprawione nieco słodkim sosem z indyjskich potraw, którego smak bywa zbyt intensywny. Niestety ten sos sprawia, że obraz Bahraniego jest zaledwie bardzo dobrym filmem, a nie arcydziełem.

Historia nieco mroczna, bardzo wciągająca. Dobrze dobrana symbolika, pojawiają się kruki, tytułowy biały tygrys, kłosy trawy, w których główny bohater chciałby się zanurzyć i zniknąć. Społeczeństwo Indii podzielone na kasty. Tych z brzuchami i tych którzy są kurami z chowu klatkowego, a ich los jest już znany przy urodzeniu i tylko nielicznym udaje się wyrwać z biedy i brudu. Całość sprawdza się dobrze, a obraz z pewnością zadowoli przeciętnego widza.

To co przeszkadzało mi najbardziej w "Białym tygrysie" to dobór piosenek niczym z lekkich komedii czy filmów sensacyjnych o gangsterach i policjantach. Niektóre sceny powinny wybrzmieć, a twórcy to zwyczajnie zepsuli. Podejrzewam, że przy nieco innym poprowadzeniu filmu mógłby zgarnąć on worek nominacji do Oscarów.