Nic w tym 'filmie' nie jest ~ok, nie jest nawet blisko ~ok.
Zdjęcia są słabe, a montaż fatalny, niektórych przejść po prostu brakuje lub się nie zgadzają- montażyści i continuity manager się tu nie spisali. Dialogi drętwe, mało wiarygodne, a konkluzje są całkiem z...czapy. Postacie są wszechwiedzące, a nawet jeśli któreś nie są, to domyślą się wszystkiego po nic nie znaczącej ciszy. Ujęć, w których aktorzy prowadzą dialog z kamerą, jest takie nasycenie, że wygląda to czasem jak vlog na youtube. Efekty specjalne są że-nu-ją-ce. Jak w hinduskich reklamach piwa, z tym, że tam się chociaż pośmiać można. Zero fizyki, zero momentu zachowania pędu, no takie coś to przejdzie w x-menach i innych marvelach/dc (a i to nie zawsze), ale nie kiedy mamy uwierzyć, że facet spada z motoru, ląduje i jego prędkość pozostaje niezmienna. Tak, wiem, że to jest kręcone na ruchomej macie, która porusza się do przodu, a po niej dodatkowo ciśnie aktor/kaskader, no ale takie sceny się montuje, ludzie... Twarz "młodego" wyjęta jak z cut-scenki gry z 2010 roku, zwłaszcza w końcowej scenie klon wygląda jak Ernie z Ulicy Sezamkowej. Strzelanina, w której trup ściele się gęsto, a główni bohaterowie nagle nie mają amunicji... rozumiem, że najemnicy mieli plastikowe karabiny, a zamiast pocisków cukierki. Zapowiadano ten film już w I połowie 2018, podczas gdy widać, że fabuła jest niedopracowana. Tego nie da się nazwać zmarnowanym potencjałem, bo ten film potencjału zwyczajnie nie ma. Działanie głównego bohatera jest również irracjonalne. Chce się dowiedzieć o co w tym wszystkim chodzi, to zrozumiałe (mimo, iż bardzo szybko oswoił się z tą sytuacją, właściwie wypowiada się jak znawca w tej dziedzinie). Problem pojawia się, gdy chce koniecznie zaufać "młodemu". Z jakiej racji, ktoś mi to może wytłumaczyć? Klon to nie jest brat, syn czy ojciec, to jest kompletnie obcy facet, z inną motywacją, innymi ideałami, innym doświadczeniem, innymi wspomnieniami. Obaj nie lubią kolendry, fakt, to sprawia, że są jak prawdziwi bliźniacy. Kwestia jest taka, że nawet dwa identyczne klony z różnym doświadczeniem życiowym mogą iść dwiema różnymi ścieżkami- jeden zostanie chirurgiem, a drugi seryjnym mordercą... ale obaj nie lubią kolendry i kichają 4 razy, więc to oczywiste, że powinni sobie bezgranicznie zaufać. Scena walki w ciemności, kamerzysta na karuzeli... litości, mamy 2019 rok, dlaczego nadal taki syf powstaje? Jeszcze to, że film traktuje widzów jak idiotów. Nie idiotów, którzy jarają się czymś w ciemno i liżą plakat po trailerze, to też jest chore, ale czasem fajnie jest mieć hype. Idiotów, którzy nie potrafią skojarzyć dwóch rzeczy podanych na tacy w przeciągu 10 minut. W jednym dialogu wychodzi na jaw (przed nami, bo obaj rozmówcy o tym doskonale wiedzą) alergia Henry'ego na jad pszczeli, a zaraz potem laska TŁUMACZY klonowi, że Henry ma alerRRRRAAARGH. Nie jesteśmy debilami, nie trzeba nam tego co kilka minut powtarzać.
Na koniec bolesny fakt- Will Smith jest słabym aktorem. Każdy teraz powie E E E EEEEJ jak to- przecież jest zabawny, jego ruchy, gesty, mimika, prezencja, wszystko jest spoko i wszyscy go lubimy! Tak, ale... lubimy Willa Smitha. Will Smith jest świetnym Willem Smithem, ale aktor z niego mniej niż przeciętny. I tu pojawia się zgrzyt- słaby aktor pociągnie świetny scenariusz i genialne dialogi. Genialny aktor pociągnie fatalny scenariusz i beznadziejne dialogi. Jakkolwiek ten film chciałby walczyć z matematyką- tutaj dwa minusy plusa nie dadzą. Ocena na IMDB jest dość hojna.