Wampiry w ujęciu Kathryn Bigelow - zaskakująco chybiony horror, który posiada jednak pewne plusy. Początek jest tutaj obiecujący: dziewczyna przemienia chłoptasia-rednecka w nocnego krwiopijcę, po czym zostaje on wcielony do wampirzego gangu. Jednak, im dalej, tym gorzej. Z czasem fabuła zaczyna obrastać coraz większą ilością głupot i dziur logicznych. "Dziecięcia nocy", światła słonecznego, owszem, boją się, jednak co rusz raczy się nas ujęciami, na których widać, jak biegają w środku dnia osłonięte kocami. Jedna taka scena - jeszcze ujdzie, problem w tym, że jest ich tu mnóstwo i świadczyć mogą jedynie o braku inwencji ze strony tandemu scenarzystów. Szczytem absurdu jest zaś moment, w którym okazuje się, że ażeby przestać być wampirem, wystarczy.... poddać się transfuzji. Skoro to takie proste, to dlaczego w takim razie wszystkim bohaterom nie przetoczyć krwi i niech zostaną jedną wielką, kochająca się rodziną? To posunięcie fabularne to chyba największa bzdura, z jaką się zetknąłem w wampirzej "mitologii" obok rewelacji z tzw. "Sagi Zmierzch". Co gorsza, twórcy niszczą w ten sposób najlepszy zwrot akcji w całym filmie (ten ze spotkaniem w motelu), który mógł zaowocować czymś naprawdę ciekawym, konfliktem wychodzącym poza ramy zwykłego kina rozrywkowego.
Jakby na przekór wszelkim wadom, udało się jednak w "Near Dark" wykreować interesujący klimat,do czego walnie zresztą przyczyniła się ścieżka dźwiękowa autorstwa Tangerine Dream. Przyznam też, że poszczególne postaci zostały całkiem fajnie pomyślane (w końcu mamy tutaj Lance'a Henriksena i Billa Paxtona). Cały potencjał tkwiący w tej historii został jednak zmarnowany przez idiotyczne rozwiązania, które ciężko inaczej nazwać, niż jako zwyczajne pójście na łatwiznę.