nie wypalił. Oczywiście z punktu widzenia samej sztuki filmowej, bo w kwestiach finansowych czy popularnościowych jest to hit.
Czy można się dziwić? Wzięcie na tapetę historii jednego z najpopularniejszych zespołów, którego utwory zna każdy,musi się dobrze sprzedać.
Niestety film jest wykastrowany z jakichkolwiek uczuć czy emocji, nie mówi nam kompletnie nic. Gdyby usunąć hasła: Queen, Mercury i Live Aid można było by pomylić ten twór z produckją à la camp rock czy Hanna Montana.
Montaż filmu to sprawa, która twórca wymknęła się spod kontroli. Dawno nie widziałem takiego bałaganu.

Wracając do kwestia samej historii- niezrozumcie mnie źle, nie chodzi mi o to by pokazywać Freddiego w delirium, czy dokładnie krok po kroku opisywać drogę zepołu.
Problem tkwi w tym że film nie konfrontuje ani swoich bohaterów ani nas z problemami.
Po seansie można odnieść wrażenie iż założenie zespołu, nagranie płyty i odniesienie sukcesu to nic trudnego.
Możemy pomyśleć ze głębokie problemy międzyludzkie rozwiązuje się w 5 min z uśmiechem na twarzy.

W mojej opini jest to po prostu dzieło propagandowe, które żeruje na ludzkiej nostalgi.

Muszę jednak pochwalić Rami Maleka, bo mimo wsyztsko był najjaśniejszym punktem filmu, nie licząc realizacji utworów czy Live Aid (ale powiedzmy sobie szczerze- jeśli chce posłuchać QUEEN, lub zobaczyć ich koncert, zrobię to puszczając muzykę Queen lub oglądając ich koncert, a nie przez odtwarzanie sfilmu Pt „Bohemian Rhapsody”).