Do kina poszłam bez żadnych oczekiwań, mając na względzie recenzje krytyków i publiczności. I podobnie jak cała sala bawiłam się doskonale słuchając największych przebojów i oglądając rekonstrukcję Life Aid. Dawno też nie widziałam seansu, po którym widzowie zostali na sali do ostatniego końcowego napisu, słuchają Don't stop me now.
Główny zarzut jaki mają krytycy to to, że jest to film bez pazura, który pokazuje cukierkowy obraz zespołu - bez ekscesów oraz rockandrollowego życia. Dla mnie to, już po seansie okazało się jego siłą. Freddie był osobą skrytą i nieśmiałą. Grał przed publicznością. A w zaciszu domowym wolał spędzać czas ze swoimi kotami popijając herbatę. To, że nie wyciągnięto na wierzch fabuły części życia, o której sam się nie wypowiadał pokazuje, że koledzy z zespołu uszanowali jego pamięć.