Masz rację. We mnie film poruszył najgłębsze pokłady emocji oraz wrażliwości muzycznej. Przejawiło się to w ten sposób, że od czasu seansu prawie w 100 procentach zgłębiłam nadzwyczajną dyskografię Queen, przeczytałam 4 biografie (zarówno Freddiego jak i całego zespołu), obejrzałam kilka niezwykle poruszających filmów dokumentalnych, autentyczny koncert na DVD. Mogę tym samym nieskromnie przyznać, że w tym stosunkowo krótkim czasie, stałam się tak żarliwą fanką zespołu i nieodżałowanego frontmana. Mam wrażenie jakbym była nią od zawsze i wiem, że na zawsze już nią pozostanę. W tej wielogatunkowej, wybitnej muzyce odkrywam własne emocje, uczucia,niektóre teksty(zwłaszcza autorstwa Freddiego) są nierzadko odpowiedzią na moje życiowe refleksje,stanowią wręcz swoisty ratunek i wsparcie w wielu duchowych dylematach. A te bardziej przebojowe, energetyczne są znakomitą, niebanalną rozrywką pobudzającą do działania. Eklektyzm tej muzyki,jej różnorodność samo w sobie jest sztuką.
Zgłębiwszy historię zespołu oraz prawdziwą biografię Freddiego zaczęłam mieć nieco bardziej ambiwalentne odczucia co do filmu. Niezaprzeczalnie występuje w nim wiele istotnych błędów i przekształceń. Jest to jednak tylko film. W moim odczuciu,naczelnym jego atutem jest to co napisałam na początku- otworzenie serca i zmysłów na piękno Królowej,w każdym znaczeniu tego słowa.
Chcę jeszcze podjąć kwestię postaci Freddiego. Media i prasa (zarówno w okresie jego życia jak i w czasach współczesnych) lubi żerować na skandalach, ekscesach bo to jest najbardziej chwytliwe dla szeroko rozumianej publiczności i świetnie się sprzedaje. Tak też czyniono w przypadku lidera Queen i tak się dzieje nadal po blisko 30 latach od jego odejścia. Ktoś,kto nie zagłębił się w książki biograficzne(choć i do nich trzeba mieć dystans),nie obejrzał wiarygodnych dokumentów,nie usłyszał relacji osób blisko z nim związanych, może mieć obraz zdegenerowanego, patologicznego rockmana. Jest to obraz FAŁSZYWY i będę to powtarzać do końca swoich dni. Oczywiście,facet nie żył jak asceta, był tylko człowiekiem, więc i życiowe błędy, pewne wypaczenia nie były mu obce. Był jednak człowiekiem nieprzeciętnie inteligentnym,wykształconym,utalentowanym w wielu artystycznych dziedzinach,uczuciowym i bardzo wrażliwym. Na swoją orientację seksualną nie miał wpływu a póki się z nią nie pogodził, musiała stanowić swoiste brzemię dla jego wrażliwej duszy. Zwłaszcza w ówczesnych czasach i w kulturze,w której się wychował. Jego dobroć i statut finansowy wiele osób wykorzystywało a on całe życie szukał prawdziwej miłości i celu,co niejednokrotnie wyrażał w swych niebanalnych tekstach. Przekaz wokalny każdego utworu to poezja i uczta dla duszy. Zresztą,pod koniec życia,tworząc ostatnie utwory, nadawał im wybitnej głębi- mimo, że był w ciężkim stanie. To bardzo przykre ,zwłaszcza jak zestawia się to z obrazem mężczyzny pełnego ekspresji i nadzwyczajnej charyzmy jaką jeszcze kilka lat wcześniej prezentował na scenie. Cześć Jego pamięci.
A poza wszystkimi priorytetowymi cechami,które wymieniłam-Freddie był niesamowicie atrakcyjnym, przystojnym facetem. Znacznie bardziej męskim niż niejeden współczesny hetero ale metroseksualny przedstawiciel takowej płci.

Nie pozostaje mi nic innego, jak podpisać sie pod Twoją wypowiedzią, w całej rozciągłości :)

:-) :-)