Z jednej strony jest kapitalny Malek w głównej roli, fantastycznie odtworzony koncert na koniec i co oczywiste fenomenalna muzyka. Bohaterowie wyglądają tak jak powinni. Freddie jest świetnie przedstawiony. Jako osoba, która w pewnym momencie swojego życia była zafascynowana Queen, były sceny gdzie miałem ciarki na plecach i myślałem "tak, to jest to co chciałem zobaczyć!". Z drugiej mam ogromny problem ze scenariuszem. To nie jest tak, że każdy taki film ma przedstawiać w 100% wydarzenia zgodne z prawdą. Oczywiście, że reżyser może zmieniać, nieco podkreślać niektóre sytuacje, a czasami zmienić chronologię i tak dalej.

Mam ogromny problem z tym, że ten film jest tak szalenie bezpieczny i trochę nijaki. Bezpieczny, bo nie podejmuje żadnych trudniejszych tematów, a nijaki, bo całą historię Queen sprowadza to prostej bajeczki o chłopaku, który się pogubił, odrzucił wszystkich, którzy go kochali, by potem wrócić do nich. Widzieliśmy wiele razy. Największym problemem jest jednak to, że postanowiono przedstawić całą historię zespołu. Zamiast skupić się na jakimś jednym elemencie historii, w filmie mamy wszystko, a przez to tak naprawdę nie mamy nic. Każdy wątek szybko się zaczyna i bardzo szybko kończy. Wystarczy kilkanaście minut filmu, by zespół grający w jakimś barze stał się nagle gwiazdą muzyki. Relacje między bohaterami są strasznie słabo przedstawione. Wątek miłosny to porażka. Jedynie relacje naszych członków zespołu nie są złe, ale też bez rewelacji. Historie powstawania poszczególnych utworów są przedstawione tak żałośnie, że lepiej by tego w ogóle nie było.

No i to co mnie zabolało... czyli choroba Freddiego. Film właściwie ma ją gdzieś. Jak Freddie mówi członkom zespołu, że ma AIDS to jest to scena tak wyprana z emocji. Kompletnie mnie nie ruszyła.

Podsumowując, jeśli chcesz zobaczyć prostą historyjkę w którą wpleciono kilka dobrych scen, świetną kreację aktorską i kapitalna muzykę, to będziesz zadowolony. Jeśli jednak liczysz na coś więcej to możesz poczuć lekkie rozczarowanie.