Też tak uważam tylko w takim razie skąd u Ciebie aż tak wysoką ocena jak dla mnie więcej niż na 4 nie zasługuje....

Dziękuję, że pytasz. Bardzo chętnie się na ten temat wypowiem. Realizacja tej historii jest bardzo nijaka, wygląda jak odhaczanie po kolei punkcików, bez żadnego konkretnego połączenia, charyzmy, magnetyzmu. Wiele złego można powiedzieć o scenariuszu. Jednakże samemu filmowi w sobie udało się zrobić dużo dobrego. Gra aktorska Remiego jest świetna, zresztą nie tylko jego. Obsada jest bardzo dobra. Głos aktorki odgrywającej Mary jest przesłodki. Charakterystyka jest prześwietna. Scenografia również. Kostiumy. A przede wszystkim, MUZYKA, AUDIO, czyli to co w życiu Freddiego było najważniejsze. Z tego co czytam widzowie zarzucają filmowi , że nie jest o samym Freddiem, a o zespole. Tylko, że zespół jest jedynie pokazany jako jakiś nijaki charakter zbiorowy. Zróżnicowanie zespołu jest widoczne tak bardzo, że ogranicza się do jednego dialogu... To akurat był kolejny minus ajhhh... I jak tu bronić swojej oceny, jeżeli nie nostalgią. Z reguły to co ukazywane jest jako największy minus, mi się właśnie podobało najbardziej. Jego homoseksualizm ukazany bez bezpośrednich scen, z którymi osobiście nie miałabym żadnego problemu. Jednak... Dlaczego ten film miałby sprawiać i nakłaniać widza, aby Freddie kojarzył mu się z ćpunem i człowiekiem uzależnionym od seksu analnego, czy z człowiekiem, którego stopniowo wyniszcza AIDS. Dzięki temu filmu Freddie pozostanie kwintesencją geniuszu wokalnego, który wie jak zrobić show. I taki właśnie chciał być zapamiętany.