To, co najbardziej zachwyca w tym filmie to oczywiście muzyka. Genialna, ponadczasowa, porywająca, wzruszająca. Jeśli jednak chcemy poznać jednego z najwybitniejszych artystów jakim niewątpliwie był Mercury, to możemy być zawiedzeni.
Film jest bardzo zachowawczy, wręcz wybielający wokalistę i udowadniający, że reszta zespołu mogłaby sobie świetnie dać radę bez swojego frontmana.
Jeśli ktoś ma jakiekolwiek informacje na temat życia i twórczości Freddiego ten doskonale wie, że nie było tak cukierkowo - sex, drug's and rock'n'roll - tak wyglądał ówczesny świat muzyczny. W filmie mamy trochę alkoholu, zero narkotyków i homoseksualizm Mercurego. Chyba najprawdziwszą, i jakże inną sceną od innych, jest scena konferencji prasowej. Tu są chyba najprawdziwsze emocje.
Mimo wszystko - film warto obejrzeć, a raczej posłuchać, i wzruszyć się słuchając "Who want to live forever"...