Zbyt dużo rzeczy mi tu zgrzyta.
-
Rozumiem, że Jacek miał kontuzję kolana, co wykluczyło go z gry w piłkę i dlatego utykał w pierwszych scenach filmu. Dlaczego więc później nie dośc, że chodzi normalnie, to i biega dosyć szybko...?
-
Mimo tych rzucanych przekleństw, film jest jednak cukierkowy: wszyscy bezdomni są idealizowani. Mieli nie pić - nie pili, mieli się słuchać - słuchali itd. Nawet, jeśli jeden się na chwilę wyłamał, to panowie dali sobie po męsku w ryj i wszystko było już pięknie. To nie oni byli odpowiedzialni za swoją bezdomność. To świat się sprzysiągł przeciwko nim. To oni byli tymi idealistami, którzy jak Jacek, nie sprzedali się i byli wierni wartościom. Ciekawe, prawda? A czy któryś chciał wyjść z bezdomności?
-
Tytuły epizodów są nazwane jak poszczególni bohaterowie filmu. Ale tylko o Jacku dowiadujemy się czegoś więcej. Kolejne epizody niewiele mówią o bohaterach.
-
A teraz, muszę ( nie powstrzymam się ), napisać coś o scenie śmierci Staszka... Naprawdę, nie musieli pokazywać jego twarzy. Twarzy, która wygląda komicznie! I natychmiast skojarzyła mi się ze sceną z Jak Rozpętałęm II Wojnę Światową i Frankiem Dolasem udającym, że nie żyje, we włoskim szpitalu... Czy naprawdę, trzeba było pokazywać jego twarz??? Sama ręka nie wystarczyła?
-
Podsumowując: ciekawy temat i dobra gra aktorska. Szkoda, ze bohaterowie zostali spłyceni i wyidealizowani.