Holenderski charakter to czysty film psychologiczny, bez żadnych domieszek. Dlatego też może zrazić do siebie wiele osób, ale nie pozwólmy się zwieść pozorom. Film nie jest manieryczny, twardy, suchy, poważny i płaczliwy, jakie często są obecnie filmy tego gatunku- to coś zupełnie innego. W czym więc tkwi niewątpliwy sukces Charakteru na całym świecie? Otóż reżyser Mike van Diem poszrdł zupełnie innym tropem. Jego film to historia trzech osób, trzech charakterów, mentalności, które łączyła skryta miłość. Forma widowiska jest jednak nietypowa. Mike Van Diem wszedł do umysłu widza i zagrał na wszystkich naszych emocjach. Film jest jednocześnie głęboki, trochę zabawny, trzyma w ciągłym napięciu, jest tajemniczy i po prostu straszny. A przy tym nie odchodzi od swego gatunku, ciągle tworząc opowieść o degradacji umysłu młodego człowieka, o strasznym ojcu, o miłości, niezrozumieniu. Film trzymając w maksymalnym wtajemniczeniu wprowadza kolejne wątki, w tym miłosny- który wcale nie psuje historii, wręcz przeciwnie dodaje uroku i wdzięku. Jakby tego było mało przecudowne zdjęcia, niesamowita nastrojowa muzyka, glebokie przemyślenia, świetne aktorstwo i ciągłe emocje. Tak, reżyser bawil się emocjami widza, przeplatajac ciągłą tajemnicę i zagadkę, ze świetną głębią psychologiczną. Amerykanie też próbowali zrobić coś podobnego- "Blask". Wyszlo bardzo sobrze, ale to Charakter jest tym niesamowitym wyznacznikiem. Myślę, że historie psychologiczne przedstawione tak jak to robi Van Diem trafiają dużo głębiej. Ale nie spotkałem jeszcze reżysera, oprócz tego, który w taki sposób robi filmy. Cóż więcej... 10/10