Czasy dzisiejsze, postapokaliptyczny świat zdominowany przez złowrogie istoty, które są ślepe, ale zdecydowanie czułe na najcichsze dźwięki (jak pierdniesz na głos to biegną z odległości kilometra by cię po prostu zabić). Film przedstawia losy pewnej rodziny, która pogodziwszy się z losem próbuje po prostu przeżyć swoje życie w milczeniu.

Jak można się domyślać, w filmie nie zaświadczamy zbyt wielu dialogów. To dobrze, bo pewnie stałby się jeszcze bardziej beznadziejny niż jest. Pomijam, że - jak to w horrorach - z logicznym myśleniem głównych bohaterów mamy tu na bakier, np. zamiast maksymalnie wyciszyć dom po prostu latami starają się być cicho co im wychodzi bardzo nieudolnie; albo wolą spieprzać od potwora robiąc hałas zamiast rzucić czymkolwiek co znajdą pod ręką gdziekolwiek w bok. Najbardziej jednak dziwi mnie fakt, że reżyseria próbuje tym brakiem myślenia obarczać również widza. Czuję się obrażony tym, że twórcy próbują mi wmówić, iż ludzkość XXI wieku nie mogła sobie poradzić z tymi istotami. Skoro kobieta w ciąży potrafi załatwić sama jednego dubeltówką to wierzę, że tylko cywile potrafiliby sobie z nimi poradzić, a nie mówię przecież o wszystkich armiach świata i ich wyposażeniu. Brakuje mi także genezy samej apokalipsy, pochodzenia stworów, ale - znając ostatnie trendy w kinowym marketingu - niebawem będziemy mieli pewnie do czynienia z kontynuacją o tytule "Ciche miejsce. Początek". Reasumując, trója tylko i wyłącznie za pomysł i dramat pierwszych piętnastu minut. Reszta to pospolity horror.