Na początku nie interesowałam się tą animacją. Plakat nie wydawał mi się specjalnie zachęcający, poza tym po Vaianie (czyli kolejnej historii o wyzwolonej córce wodza, co to księcia nie potrzebuje, to tak jakoś...) i wtedy usłyszałam w radio, że Coco nominowane jest do Oscara i zaczęli dzwonić rodzice zachwyceni zarówno historią jak i animacją i mówili, że płakali jak bobry.
Zdecydowałam, że idę.
Nie zawiodłam się. Historia jest piękna, nie ma kretyńskiego żartu a la kraina lodu, jest treść.
Moim zdaniem to bajka pokazująca dzieciom jakie jest prawdziwe znaczenie Święta zmarłych. Nie chodzi o rewię futer i botoksowych "poprawek" czy
zgadywankę "od kogo ten wieniec i znicz?" tylko o pamięć. Pamięć o tych, którzy odeszli bo odeszli tylko z tego świata ale znikną zupełnie wtedy, kiedy zupełnie znikną z naszej pamięci.
Zastanawiałam się dlaczego w kinie płaczą dorośli a nie dzieci i doszłam do wniosku, że wynika to z tego, że dorośli wiedzą jak to jest stracić kogoś. Dzieci jeszcze nie.
Poza tym izoluje się je od takich wiadomości i rozmów. "Nie bierz dziecka na cmentarz" "nie bierz dziecka do szpitala". Tymczasem wszelkie szpitalne oddziały dziecięce pokazują, że bardzo często dzieci radzą sobie dużo lepiej niż dorośli z chorobą i odejściem. Nie komplikują, nie kombinują, nie panikują.
Mało który rodzic po seansie, na pytanie dziecka - czemu płakał? odpowiadał szczerze. Zazwyczaj słyszałam: a bo głowa mnie boli, oczy szczypią, a bo mama to taka płaczliwa... A przecież można opowiedzieć dziecku o swojej ukochanej babci czy dziadku czy innym bliskim, którego bajka ożywiła w pamięci.
Opowiedzieć jak ważne są relacje te żywe prawdziwe a nie lajki na fejsie.
Opowiedzieć jak ważna jest pamięć.