Znalazłem w Internecie informacje, że na ekrany wchodzi kolejny przebojowy film wytwórni PIXAR „Coco”. Zapowiedzi wieszczą, że może to być laureat przyszłorocznego Oscara, więc postanowiłem zrobić przyjemność mojej wnuczce Toli i przy okazji też sobie, bo ciągle dobrze się bawię na dobrych animowanych filmach i jakoś nie przejmuję się, że może to być oznaka starczego zdziecinnienia. Przed seansem trochę się obawiałem, bo kiedy dwa lata temu zabrałem moje wnuczki Maję i Tolę na nagrodzony Oscarem, Złotym Globem i jeszcze nagrodą BAFTA film „W głowie się nie mieści”, byłem zawiedziony, a i dziewczynki nie uznały go za swój ulubiony film. Tym razem jednak było inaczej. Mądry, genialnie zrealizowany, przepiękny wizualnie i wzruszający film! Jedyną wątpliwość wzbudził we mnie fakt, że być może emocje w finale filmu miały zbyt duży, jak na wrażliwą ośmiolatkę, ładunek. W kluczowej końcowej scenie, Tola zareagowała głośnym szlochem i zastanawiam się czy dostarczenie dziecku aż takich emocji ma pozytywne, czy też może mieć negatywne dla niego konsekwencje? Nie zmienia to faktu, że, jak wynikało z naszej rozmowy po filmie, Tola była nim, tak jak i ja, zachwycona. Polecam więc film przede wszystkim dorosłym, a tym, którzy, jako „alibi” przed posądzeniem o zdziecinnienie, zechcą zabrać ze sobą do kina dziecko, radzę najpierw zastanowić się nad pytaniem o pozytywne bądź negatywne konsekwencje ogromnej dawki emocji, jaka mu się dostanie.