Powieści „Cujo” nie sposób zaliczyć do czołówki dzieł Stephena Kinga. O dziwo, ekranizacja książki należy do ulubionych adaptacji „króla horroru”. Skąd ten paradoks? Dobry warsztat, niezłe efekty i alternatywne zakończenie powinny ruszyć nawet najbardziej krytycznego odbiorcę. Co prawda w pewnych momentach wychodzą braki budżetowe, jednak stosunek ceny do jakości wypada bardzo atrakcyjnie.Przez prawie godzinę reżyser mozolnie rysuje obraz sennego Castle Rock. Poznajemy głównych bohaterów, ich problemy i słabości. Trwa to do momentu, gdy na scenie pojawia się schwarzcharakter. Gdy Gary Pervier (Mills Watson), postać zupełnie epizodyczna i jednocześnie rubaszna odkrywa, że Cujo stał się potworem, akcja od razu nabiera rumieńców. Odkrycie Gary’ego na nic jednak się nie zdaje, ponieważ szybko pada ofiarą bernardyna mordercy i bohaterowie filmu znów są w punkcie wyjścia. Natężenie przemocy ze strony psa Cambersów osiąga takie rozmiary, że nikt nie może czuć się bezpieczny. Prawdziwy pojedynek rozegra się jednak we wnętrzu samochodu, w którym zostaje uwięziona Donna i jej czteroletni synek Tad (Danny Pintauro). Oblężenie forda pinto przez wściekłego Cujo robi wrażenie. Bernardyn w tej scenie jawi się niczym potwór z najstraszniejszych koszmarów. Umorusany krwią, z cieknącą śliną i z pozlepianą sierścią może przyprawić o szybsze bicie serca. Podobno twórcy tej produkcji, aby nakłonić psa do ataku na samochód, umieścili we wnętrzu pojazdu ulubioną zabawkę bernardyna. Pojedynek człowieka ze zwierzęciem przybiera formę walki o przetrwanie. Chłodne oko kamery relacjonuje widzowi całą historię od samego początku do końca. Odbiorca doskonale wie (w przeciwieństwie do bohaterów filmu), dlaczego Cujo zachowuje się tak, a nie inaczej. Niedosyt może budzić zbyt zachowawcza praca kamery. W kluczowych momentach konfrontacji zwierzęcia z człowiekiem, akcja po prostu się urywa, jednocześnie pozbawiając widza przyjemności z oglądania detali. Usprawiedliwiać można to niskim budżetem, który nie pozwolił na wiele charakteryzatorom i ludziom od efektów specjalnych. Jednak nawet z tych niedopowiedzeń można czerpać przyjemność. W końcu od czego jest wyobraźnia? Warto także zwrócić uwagę na zdjęcia, zwłaszcza w momencie, gdy Cujo dostaje się do samochodu. Kamera zaczyna się prześlizgiwać po twarzy zakrwawionej i umęczonej Donny oraz zapłakanego Tada, nabierając coraz większej prędkości. W pewnej chwili obraca się o 360 stopni, co wywołuje efekt karuzeli, potęgując jednocześnie chaos na ekranie. Scena finałowa to jedna wielka gra nerwów, a jej zakończenie wcale nie jest takie oczywiste. Dobitnie świadczy o tym alternatywne zakończenie w stosunku do książki, któremu przyklasnął sam Stephen King. W filmie pojawia się tzw. drugi finał, który powinien być sporą niespodzianką nawet dla tych widzów, którzy znają na pamięć oryginał literacki.