Ekranizacja niezłej, wielowątkowej i mocno dziwnej książki Stephena Kinga.

Film z kolei ma się tak jak potężny Bernardyn do małego Chihuahua. Wszystkie wątki gdzieś się zgubiły, dziwny kontekst opowieści także. Pozostało tylko zmaganie dwójki osób otoczonych przez pieska, który toczy groźnie pianę na lewo i prawo. Nawet łopatologiczne zawiązanie akcji (bo psa ugryzł zły nietoperz) jest wyjątkowo kiepskie. U Kinga Cujo był alegorią zła, które pewnego dnia wkracza w mały, uporządkowany świat, tutaj mamy do czynienia tylko i wyłącznie z dreszczowcem klasy B. Owszem poprawnie zrobionym, ale bez cienia merytorycznej otoczki.
Niemniej motyw osaczenia przez psa został pokazany naprawdę ciekawie, z odpowiednią dawką napięcia i nerwowością w oczekiwaniu na kolejny atak.

Ogląda się to całkiem nieźle. Jak na ekranizację Kinga z lat 80 „Cujo” lokuje się gdzieś pośrodku, co na tle innych filmowych kingowskich crapów z tej dekady wcale nie jest tak źle.

Moja ocena - 5/10