W opisie (swoją drogą - nie jest to opis ale jakaś specyficzna recenzja, autor jest zbut subiektywny) ktoś powiedział, że jest to najsłabsza pozycja z "dojrzałego" okresu twórczości Charlie Chaplina zarzucajac mu łzawość i sarkazm moralny. Nie zgadzam się z tym - wprawdzie mamy tu więcej sentymentalizmu niż w innych dziełach reżysera (właściwie to nie reżysera tylko człowieka orkiestry:P), jednak jest on idealną przeciwwagą dla charakterystycznych dla niego gagów i tworzy razem z nimi bardzo dobrą kompozycję. Ostatnia scena, nawiasem mówiac - kapitalna, gdy włóczęga stoi na ziemi pośród odjeżdzającego cyrku jest po prostu kwintesencją wymowy filmu... lepiej tego zrobić nie można było!
Dla mnie w pełni zasłużone 10/10.