Przynajmniej? :)
Carrey jest tam fantastyczny!!

Jim pokazal ze potrafi grac

http://www.youtube.com/watch?v=41n3mwCcZQ4 Porównajcie ten filmik z finałową sceną we filmie. Idealnie to samo ! Fenomenalnie zagrał Carrey. Nawet mają podobny głos z Andym.

Tak, Carrey jest tu naprawdę doskonały. Nie wyobrażam sobie kogoś innego w roli Andy'ego.

No i podobno Carrey i Kaufman urodzili się 17 stycznia, ale oczywiście w innych rocznikach.

mnie po prostu zmiażdżył tą rolą.
miałam straszna awersje do niego ze względu na np : rodzenie przez nosorozyce
byłam dość mała i jakoś ta scena mnie nie urzekła . przez to sam Carrey mnie odrzucal..
ale teraz..świezo po seansie"Człowieka...' mogę z ręką na serduszku powiedzieć..
świetny aktor.
świetny.świetny świetny!

Brak mi słów po prostu! Odtąd Carrey będzie zawsze w moim panteonie ulubionych i największych aktorów zajmował należne mu miejsce!
Nie wiem jak on to zrobił... no po prostu nie wiem, ale obraz jest miażdżący i nie mogę się otrząsnąć po tym co ujrzałem.
Wydaje mi się, że to zasługa nie tylko Carrey'a (chociaż on tutaj jest niezaprzeczalnie królem sceny), ale wszystkich aktorów, którzy zagrali w tym filmie. Piękny, wyważony, "płynny" scenariusz. Zaskakujący, intrygujący, zabawny, pokazujący jak wielką siłą człowiek operuje i jakie delikatne są stosunki międzyludzkie. Niestety nigdy nie oglądałem przedstawień Kaufmana, ale po tym filmie to dziwnie zabrzmi, ale jestem pewien, że Carrey go przebił swoją kreacją. Nie wyobrażam sobie teraz Kaufmana bez Carrey'a tak jakby Kaufman to Carrey :)
Zaskakujące jak wiele ludziom można wmówić, jak są łatwowierni, jak od razu ulegają pasji, ale po prostu to było śmieszne. Trzeba, należy się z tego śmiać, bo to jedyna droga. Film pokazuje negatywną energię jaką otaczał się Kaufman, aby ... poderwać swoich widzów, aby zmusić ich do tego, żeby zachowywali się "naturalnie" i oni to robili. Niestety miało to również swoją drugą stronę (jak wszystko). Andy stał się w pewnym sensie ofiarą własnej kreacji i podkreśla to w sposób genialny scena ze "zdobyciem" cudu na Filipinach.
Mógłbym dodać taki trywializm, że najpiękniej oddana jest tutaj ta iluzoryczność życia, że nic nie wydaje się takim jakim jest, ale właśnie takie filmy lubię (nie należy zapominać, że film to też iluzja). Filmy, które przypominają mi o tym, że to co nas otacza to kawał, żart, psikus, ale jak się nad tym dobrze zastanowić to jest on cholernie śmieszny :)
Uwielbiam wszystko w tym filmie od kreacji Carrey'a (głęęęboki ukłon w jego stronę), po kreację De Vitto, po prostu tam nie ma przypadkowych aktorów, bo to jedna, wielka, cudownie ułożona układanka, każdy element ma swoje miejsce i każdy element mnie przekonywał do tego, że to miejsce w tej układance przeznaczone jest dla niego, że tam pasuje.
Świetne zdjęcia, baaardzo przekonywujące reakcje aktorów, którzy grali publiczność Kaufmana - widać było na ich twarzach i po ich zachowaniu wszystko! Niesamowicie podobało mi się jak zostały wplecione fragmenty muzyczne R.E.M w całą kompozycję filmu. To tak jakby zrobić zdjęcie i wszystko byłoby po prostu od początku do końca przemyślane, kadr, oświetlenie, pora dnia, natężenie światła. To świadczy o całym obrazie i to świadczy o tym, że po prostu wyzwala ogromne uczucia, a to jest właśnie najważniejsze.
Jakaś niesamowita magia, czary, iluzja prawie perfekcyjna!
Jestem po prostu wzruszony, tym co zobaczyłem. Myślę, że Carrey zasługiwałby na wszystkie nagrody jakie można przyznać aktorowi, ale w tym wypadku nie to się chyba liczy. Myślę, że to w jaki sposób zagrał Kaufmana jest dla niego największą nagrodą!