Nawet aktorka ją grająca jej nie oceniła jako schzofreniczkę - to właściwie skrót myślowy, bo film jest o opętaniu, tylko nie powiedziane wprost i dlatego nazywa się dramatem, a powinien horrorem, ale tym moim zdaniem dodaje sobie kolorytu.

Nie wiem jak się właściwie odnieść do Twojego komentarza, ponieważ nie wiem, który fragment mojej wypowiedzi uważasz za skrót myślowy;) Opętanie jest w filmie aż nad wyraz zobrazowane, więc nie jestem pewna czy komukolwiek zdołałoby to umknąć i czy ukazywanie czegoś wprost było zarazem, w zamiarze reżysera, próbą ukrycia istoty jego filmu. Samo opętanie nie jest również jedynym i głównym motywem filmu (w moim odczuciu).

Po prostu też nie uważam jej za zwykłą schizofreniczkę - to chciałam powiedzieć.

P.S. Doskonale do fabuły filmu pasuje ten cytat z Jima Morrisona:
"Inni oczekują od nas, że staniemy się takimi jak oni. Zmuszają nas do zniszczenia tego kim naprawdę jesteśmy. To dosyć subtelny rodzaj morderstwa."

Po części owszem;)
W jaki sposób zmodyfikowałaś swoją pierwszą wypowiedź? Istnieje taka funkcja na fw?

Edytuj - po prostu.
Ten cytat pasuje w dwie strony - zarówno jeśli chodzi o oczekiwania matki, jak i trenera (że się tak wyrażę). A nawet bardziej w przypadku dyrektora artystycznego, bo autentycznie sprawa kończy sie śmiercią..

Nie mam takiej funkcji u siebie.

Na pewno masz. Musisz tylko po napisaniu posta (gdy wyślesz i pojawi się na stronie) kliknąć jeszcze raz temat (po prostu odświeżyć stronę). To jakis problem techniczny FW, bo wcześniej robiło się to automatycznie.

Czy rzeczywiście można określić zaburzenie głównej bohaterki jako rozszczepienie osobowości? Co w takim razie z lukami w pamięci, których nie było? Wraz z rozwojem akcji mają miejsce wydarzenia, które później okazywały się być jedynie imaginacją Niny, jednak nigdy nie "opuszczała" siebie. Sama wydaje się być bardzo zagubiona między wymaganiami matki, która zakłada jej maskę "białego łabędzia", (udziecinnia ją, bo być może faktycznie chce mieć ją dla siebie - teoria o molestowaniu wcale nie jest taka bezpodstawna, jak twierdziło już wielu) i Leroya, który stawia przed nią przeciwstawne do oczekiwać matki wymagania. Tu rodzi się konflikt charakterów - ''problemy zaczynają się, gdy chce się zadowolić za wiele osób naraz", jak jeden z krytyków napisał. Chyba, że to Lily była jej drugim alter ego, której w rzeczywistości nie było. Tak jak w "Fight Clubie", Lily była wszystkim tym, czym Nina chciałaby być. Pytanie, czy w prawdziwym życiu, czy tylko na potrzeby roli. Czekam na spostrzeżenia. ;-)

Na potrzeby roli - prawdziwego życia to ona nie miała.

Ogółem określiłabym jej zaburzenie jako dysocjacyjne, wraz z osobowością naprzemienną jako jedną z odmian występujących. Uważam, że Nina generuje w sobie dwie różne osobowości (analogicznie - Białego i Czarnego łabędzia), co jest ukazane chociażby w scenie po seksie z Lily (w którym występują także objawy amnezji dysocjacyjnej - Nina nie może sobie przypomnieć co się wydarzyło - my również tego nie wiemy, reżyser ukazuje nam tylko świat fantazji bohaterki - nie prawdziwe wydarzenia). Biały łabędź to ta osobowość wygenerowana poprzez despotyczną i infantylizującą matkę, Czarny to osobowość Niny wytworzona jako mechanizm obronny, próba uniezależnienia, wyparcia, stworzenie nowej tożsamości (chociażby - Nina jako ''biały łabędź'' unika zbliżenia do Thomasa, jako "czarny" całuje go na oczach publiczności). Mamy do czynienia z dwoma zupełnie innymi bohaterkami (scena, gdy Nina wraca do domu po imprezie z Lily i jej nagła zmiana stosunku do matki).
Wydaje mi się, że Nina widzi w Lily własną matkę, dlatego tak bardzo ją interesuje a zarazem odpycha jej obecność już od pierwszych scen filmu. Bardzo istotnym momentem jest ten w którym Nina po raz pierwszy widzi Lily w metrze - nie wiem czy zauważyłeś, ale Lily ma wówczas włosy spięte w koka, w identyczny sposób jak matka bohaterki - po raz pierwszy i ostatni...
Chętnie rozwinę jeszcze ten wątek, ale póki co czas mnie nagli;) Pozdrawiam;)

E tam - teorie - ludzie to tłumaczą Bóg wie czym - a ja mówię - laska miała problemy ze zdrowiem na skutek nadmiaru stresu i ćwiczeń - mogła dostać zwykłego - wylewu - tudzież reżyser po prostu zrobił film lekko w stylu fantasy, ale nie chciał się do tego przyznać - przecież oglądamy Odylię jako ptaka - na scenie - to nie Nina go widzi, ale my!
Zauważ ten cień ptaka - na ścianie - Nina go nie może widzieć! Tu reżyser - wyraźnie pokazuje, że nie chodzi tu o analizę psychologiczną bohaterki, ale o ogólne wrażenie - skoro nawet aktorka nie interpretowała postaci jako osobe chorą psychicznie, a jedynie znerwicowaną - co tak jak mówię mogło równie dobrze doprowadzić do wylewu - i my tego nie róbmy - bo to bez sensu. ;-)
Takie jest moje zdanie.

A ja mam prawo do własnej interpretacji. Nie jest ona również bezzasadna. Natalie Portman nie jest dla mnie żadnym wyznacznikiem. Nie zgadzam się z teorią, że Nina była osobą o zaburzeniach obsesyjno - kompulsyjnych (pisałam już kiedyś na ten temat na forum - http://www.filmweb.pl/film/Czarny+%C5%82ab%C4%99d%C5%BA-2010-526137/discussion/P erfekcja+urojona,1686872). Jeżeli rzeczywiście jest to film o nerwicy natręctw - jestem skłonna znacznie zaniżyć ocenę, którą mu wystawiłam, bo w takim wypadku jest bardzo naciągany, nieprzemyślany i po prostu nie opowiada o problemie ludzi z owym zaburzeniem, bo ukazuje ich stan jako psychozę (w nerwicy urojenia nie występują w takiej postaci i o takim nasileniu).

Bo na tym polega myk moim zdaniem - to nie jest zwykły dramat to raczej horror psychologiczny..

Bardzo ciekawa sugestia z podobieństwem Lily do matki. Nina właśnie naprzemiennie widziała, zwłaszcza w końcowej fazie filmu, albo Lily, albo siebie, albo właśnie swą rodzicielkę (tancerki wbiegające na scenę z podmienionymi twarzami). Albo scena zbliżenia, w pokoju Niny, kiedy twarz Lily zamienia się nagle w twarz.... młodszej wersji matki? (padały wersje, że to właśnie ona, zamiast Lily, spędziła tę noc z córką. Kontrowersyjnie, jednak drzwi były faktycznie rano otwarte). Zgadzam się ze wszystkimi spostrzeżeniami, od początku rozpatrywałem ten film przede wszystkim na poziomie relacji matki z córką - to na niej opierały się kolejne wydarzenia w filmie. Na pewno czytałaś już o "monarch programming", czyli programowaniu osobowości przez matkę (ale Leroy'a zresztą też) zahaczające wręcz o motywy okultystyczne - stąd też ten horrowy klimat filmu. Czekam na ewentualne dalsze spostrzeżenia. Pozdrawiam! :)

Wydaje mi się, ze to była twarz Niny, ale tej infantylnej, zależnej od rodzicielki. W trakcie stosunku z Lily, Nina była już metaforycznym "Czarnym łabędziem". Było to symboliczne złamanie własnych zahamowań;) W moim rozumowaniu, oczywiście;)
Również pozdrawiam!

To była twarz Niny - tak samo jak w bójce z Czarnym Łabędziem, który zaczyna ją dusić, a ona potem mu wbija kawałek lustra..

Sorry za szczerość, ale ilość wymysłów z tym co robiły z matką zahacza już o zboczenie! x-DDD

Dobre!;D

Bardzo interesująca interpretacja. Duże znawstwo ludzkiej psyche.

W sumie rozwiązanie mogłoby być prostsze niż się zdaje - wylew do mózgu - niewielki, a już ją pozajączkowało - jak u starszych ludzi czasem się dzieje..

Główna bohaterka nie jest schizofreniczką, jest opętana chęcią odniesienia sukcesu i własną perfekcją.
Do tego wszystkiego dochodzi stres, złe stosunki z matką - poczucie braku akceptacji, zniewolenia, niedojrzałość Niny.
Jeśli nie widziałaś filmu "Pianistka" Haneke to obejrzyj - jest to pierwowzór "Czarnego łabędzia."
Aronofsky pokwapił się jedynie zmienić środowisko, w którym rozgrywa się akcja, a pomysł i akcję bezwstydnie skopiował.. albo jak to woli zainspirował się.
Sam chyba w obawie przed posądzeniem o plagiat tak zagmatwał sytuację, że ludzie gubią się w odbiorze tego dość prostego filmu.