W erze tiktoka gdzie 10-minutowy film na YT wydaje się już być za długi tworzyć 3,5 godzinny fabularny film? Nie zdziwię się jak to był jakiś pstryczek w stronę młodej widowni, z którą Martin ma na pieńku. Mój jedyny warunek spełnili, puścili film w kinach, jedno z niewielu miejsc, w których tracę poczucie czasu, dzięki czemu bez problemu mogłem się delektować każdą minutą seansu. W zaciszu domowym już bym pewnie w pierwszym akcie spoglądał na zegarki.
Ale nie ma co ukrywać, tak, Scorsese przeszarżował z tym czasem. Czułem się jakbym oglądał niepociętą wersję reżyserską, wersję dla mas mógł skrócić o te pół godziny, a i tak film nie straciłby na jakości. Na przykład o te sceny pożaru farmy, które choć nagrane klimatycznie to wleczą się niemiłosiernie.
Najsłabsza część to środek filmu. Gdy dochodzi do morderstw ma się momenty "Irlandczykowe" gdzie pojawia się dużo postaci, problemów i człowiek zaczyna się gubić. Na szczęście od czasu pojawienia się detektywa film wraca na dobre, kryminalne tory. I tak do samego końca. Za to najlepsza część filmu to ta pierwsza, w której reżyser daje nam trochę pobyć z tym rdzennym ludem, zobaczyć ich zachowanie i zwyczaje, żebyśmy nawiązali psychiczną więź z nimi. Od razu nasunęły mi się skojarzenia z Łowcą Jeleni, gdzie lądujemy na początku na zwykłym przyjęciu weselnym, dopiero potem film kieruje się w stronę wojny wietnamskiej.
Osobno docenię też końcówkę filmu. W każdym filmie dziejącym się na faktach dostajemy po prostu parę informacji, ewentualnie zdjęć o tym, jaki los spotkał prawdziwych bohaterów. Tu zostało to pokazane nietypowo, bo w formie skeczu kabaretowego. W końcu coś niespotykanego, choć nie wszystkim się taka forma może spodobać.
Także Scorsese na starość dostarczył nam solidnego kryminalnego rzemiosła, historii kina może tym nie podbije, ale miło widzieć, że nadal umie filmować długie i klimatyczne historie.