Cześć Tereska jest kolejnym polskim filmem opowiadającym o życiu. Mówi się, że przekazuje prawdę, odzwierciedla rzczywistość wielkich blokowisk. I faktycznie bije on realizmem, prawdziwym życiem... które wiedzie pewna grupa ludzi. Jest surowym obrazem ukazującym od podszewki surowe społeczne patologie. Jednak w tym 'życiowym polskim kinie' zastanawiać może dobór bohaterów. W 'Cześć Tereska' widzimy staczającą się z każdym dniem nastolatkę, w 'Nic Śmiesznego' obserwujemy pechowca Adama Miałczyńskiego, któremu dosłownie nic się nie udaje, 'Edi' natomiast opowiada o losie złomiarza. Czy aby naprawdę życie ogranicza się do samych nieudaczników? Dlaczego do kategori 'prawdziwy film' zaliczamy same obrazy opowiadające o ludzkim upadku? Dlaczego 'życiowe kino' ukazuje jedynie beznadzieję, rozkład i przegrańców, dlaczego nie kręci się filmów o ludziach sukcesu. Czy aby napewno sukces jest nieobecny w naszym społeczeństwie? Są ludzie którzy zaczynali podobnie jak Tereska, jednak dzięki swojemu uporowi, ambicji i aktywności odnieśli sukces. To co teraz widzimy jedynie utwierdza nas w PRLowskiej mentalności beznadziei.