Red Sonja została wezwana przez mędrców z Cyrthenu, którzy odczytali pradawne proroctwo. Mówiło ono:

„Gdy niebo spłonie, a ziemia będzie jęczeć, jedynie ta, co nosi płomień w sercu, stawi czoła Koronie.”

W ruinach świątyni smoków Sonja odkryła, że jej własna krew nosi cząstkę ognia – błogosławieństwo dawnej bogini walki Velkiry, która oddała życie, by zapieczętować Taryxa tysiące lat wcześniej.

Sonja – nieświadoma dziedziczka boskiej mocy – była ostatnią nadzieją ludzkości.

W towarzystwie nowych towarzyszy – milczącego łowcy smoków Kaelana, młodej czarodziejki Yzzy i dawnego wroga, teraz sojusznika – kapłana-odstępcy Vorhena, Sonja wyruszyła w podróż do Serca Ognia, miejsca, gdzie smoki wykluwają się z jaja snu i gdzie można je raz na zawsze uwięzić.

Po drodze zmierzyli się z latającymi waranami w Kanionie Czaszki, pokonali strażnika prastarej biblioteki – smoczego barda, który mówił w zagadkach – i przeżyli sztorm ognia na Morzu Płomiennego Brzasku.


Ostateczne starcie
Na szczycie Góry Aszaru – wulkanicznego tronu Taryxa – doszło do walki. Smoki zionęły ogniem, niebo pękało od ryku potężnych skrzydeł, a ludzkość stała u progu zagłady.

Red Sonja, uzbrojona w nowy oręż – Kieł Velkiry, ogniste ostrze wykute z łzy bogini – stanęła naprzeciw Taryxa.


W ostatnim momencie, gdy Sonja została niemal pochłonięta przez ogień Taryxa, przyjęła w siebie całą moc Velkiry. Nie jako bogini – lecz jako śmiertelniczka, która odmówiła bycia marionetką przeznaczenia.

Uderzyła.

Taryx zawył i runął z nieba, rozbijając się o własny tron.

Nie zginął – ale został uwięziony. Znów.


Sonja opadła na kolana. Ocalona przez swą odwagę, nie przez moc. Oddała Kieł Velkiry czarodziejce Yzzy, nie chcąc już nieść boskich ciężarów.

Powiedziała tylko:

„Nie jestem boginią. Nie jestem królową. Jestem mieczem. Dopóki cierpienie istnieje, mój płomień nie zgaśnie.”

I odeszła. Na wschód. W cień kolejnych legend.