Po krótce. Baldwin przebiera się w kombinezon jednego z pokonanych bad-guyów (zapewne mężczyzny :-) i podpływa pontonem do „Tortugi” (skąd wiedział jak tam trafić, nie wiem?). W tym czasie Rosjanie dokonują przelewu brudnych pieniędzy na konto w banku na Kajmanach (bo gdzieżby indziej :-) Irlandzki policjant dopływa, pokonuje wszystkich oprychów, uwalnia Crawford. Jednakże w czasie jego szamotaniny z przeciwnikami upada detonator, który uruchamia ładunek wybuchowy podłożony pod statek. Baldwin skutecznie pokrzyżował plany bandziorów. „Pasażerom” statku zostały trzy minuty, nim nastąpi wybuch. Łódź – ostatni dowód istnienie terrorystów - miała zostać wysadzona (wraz z Crawford, która miała wg nich rzekomo wiedzieć o ich działalności) dopiero po szemranej transakcji. Wolni od wszelkich podejrzeń, byli agenci KGB zamierzali salwować się ucieczką wyżej wymienionym pontonem, a potem żyć sobie sielsko – anielsko w kraju bez umowy o ekstradycję. Niestety.
Baldwin z Crawford biegną ku rampie. Mają niewiele czasu, by wyskoczyć ze statku. W tym samym czasie, największy wróg ze wszystkich, zacietrzewiony Rusek zamiast się ratować, cierpliwie dozoruje ostatnie operacje przelewu, wykonuje wszystkie polecenia, o jakie prosi go bank (m. in. wybór waluty), co przy okazji jest kolejną krytyczną uwagą reżysera wobec zgubnej biurokracji – dawał już takie sygnały na początku filmu, gdy Baldwin wisiał na telefonie załatwiając formalności.
Finał: Baldwin i Crawford w ostatniej chwili wyskakują z eksplodującego statku, dosłownie czując płomienie na swoich karkach. Podpływają do pontonu pozostawionego uprzednio przez Baldwina. Łajba zatapia się na ich oczach w jednym kawałku, zupełnie jak „Titanic” w pierwszych filmach o jego katastrofie.
Woda mieni się w zachodzącym słońcu i lecą napisy końcowe.
Ale prawdę mówiąc, mogło się to potoczyć trochę inaczej, zwłaszcza akcję na statku opisałem trochę mgliście, ale nic to. Muszę się również przyznać, że nie za bardzo pamiętam, o co dokładnie chodziło w tej całej transakcji internetowej. Byłem zbyt zaabsorbowany patrzeniem na Crawford, by móc skupić się na fabule, i dopiero po seansie pojąłem, że właściwie nie wiem, o co właściwie tak do końca chodziło. Nie żeby było w tym coś złego (w tym patrzeniu na Crawford), po prostu, jeśli chodzi o Twój problem, jestem w stanie tylko tyle Ci pomóc.

Czyli dobrze się skońćzyło, no mogłam się tego spodziewać.
Bardzo, bardzo dziekuję .

To jest kompletnie nie ważne. Tego się nie da oglądać. Pozdrawiam