Jako, że bardzo lubię filmy o skromnej obsadzie oraz prezentujące mściwość ze strony natury nie mogło zabraknąć ,,Długiego Weekendu" w spisie moich pozycji do obejrzenia. Australyjski obraz z lat 70-ątych dostarczyć może wszystko widzowi, który ceni sobie przede wszystkim napięcie, naturalność i intensywny klimat. Przedstawiona w filmie relacja człowiek - natura znana jest ludziom od wieków. Przez tysiąc lat człowiek coraz bardziej zżyty z cywilizacją z wiekiem na wiek coraz bardziej oswajał się z jej udogodnieniami co u wielu osób zaowocowało dużymi wymaganiami w podstawowym funkcjionowaniu życiowym. W obrazie Colina Egglestona z kwestią tą spotykamy się głównie w postaci Marcii, która narzeka na m. in. brak toalet i nudę. Oprócz niedocenienia dobrodziejstw natury główni bohaterowie wyraźnie podważają prawa jakimi ona się rządzi oraz jej urok (chałasowanie, śmiecenie, strzelanie do zwierząt).
Przyroda, która nie raz człowiekowi dawała znać o swoich zdolnościach do odpłacania się za wszelkie szkody działa tak również tutaj. Z tym, że przebieg jej mściwości
ukazany jest bardzo stopniowo i sugestywnie co skutecznie podkreślają minimalizm wydarzeń, charakterystryczna w starych filmach surowość zdjęć oraz znakomita muzyka dodająca atmosfery już od samego początku filmu.
Obraz Egglestona wciąga, niesamowicie niepokoi i głęboko daje do myślenia. Bo jeśli nie zgodzimy się żyć w przyrodzie to czy docenimy piękno i dobro, którymi ona nas
obdarza? Czy będzimy umieli cieszyć się swobodą na łonie natury czy na zawsze pozostaniemy niewolnikami cywilizacji? Od nas zależy czy goszcząc w naturalnym krajobrazie okażemy się jego integralną częścią czy intruzami wkraczającymi prostolijnie na jego obszary.