Trochę czasu minęło od mojego ostatniego spotkania z thrillerem, więc nadrabiam nieco nowości. Choć hiszpańskie „Do granic” powstało w 2022 roku, to do polskich kin weszło raptem miesiąc temu. Dramat rozgrywający się na lotnisku potrafi solidnie wgnieść w fotel.

Pochodząca z Barcelony Elena i jej partner, Wenezuelczyk Diego, po otrzymaniu wiz lecą do Stanów Zjednoczonych. Na lotnisku zgarnięci zostają na przesłuchanie w związku z niepokojami dotyczącymi nielegalnych imigrantów. Odizolowani od świata na kilka godzin, stawiani są coraz bardziej pod ścianą, gdy pytania usiłują zlustrować całe ich życie. Stopniowo zaczynają kwestionować samych siebie, a nieścisłości w zeznaniach odbijają się również na samej ich relacji…

Prosta koncepcja, w której człowiek zaczyna być znikąd traktowany niczym przestępca, potrafi wzbudzić bardzo duże emocje. Nie sposób stwierdzić, co jest prawdą, co domysłem, a co zwykłym kłamstwem. Z każdym kolejnym etapem przesłuchania pytania i prośby stają się coraz bardziej degradujące, przez co widzowi robi się po prostu duszno. W budowaniu tego niepokojącego nastroju zdecydowanie pomaga osadzenie większej części opowieści w ciasnym pomieszczeniu. Zakończenie jawi się jako naprawdę zaskakujące, a konsekwencje zdarzeń sięgają zdecydowanie dalej poza uchwycony kamerą okres. Czy po takich przeżyciach jest jeszcze po co zbierać strzaskane przekonania?

Od strony wizualnej film jest naprawdę surowy. Szare, ponure wnętrza, stonowane kolory, chłodne kadry. To niemal całkowite wyciszenie od intensywnych bodźców skutecznie przesuwa uwagę widza na samą warstwę fabularną, w której po prostu kipi od emocji. Aktorzy naprawdę dobrze dali sobie radę, przez co miejscami można się poczuć, jakby oglądało się prawdziwy wycinek z życia. Dość dobrze operowano również dźwiękiem, który w niektórych scenach miał naprawdę wiele do powiedzenia.

„Do granic” może być warto sprawdzić, jeśli szuka się odrobinę poważniejszego kina. Film jest zadziwiająco krótki (raptem z 70 minut), ale udanie przedstawia poruszającą, trzymającą w napięciu opowieść. Z mojej strony 7/10 – koncepcja tej historii zdecydowanie zapada w pamięć.