Przez cały film nie mogłam wyzbyć się pewnego wrażenia, że już gdzieś kiedyś była postać podobna do Jessie'go, granego przez Richarda Gere. Jego zachowanie kojarzyło mi się z jakąś postacią z animacji. Po dwóch (nie)przespanych nocach olśniło mnie! To ten mały stepujący pingwinek (Mambo) z "Happy Feet" :P W równie nieoczekiwanych, głupich momentach co tamten "źwierzak" zaczynał tańczyć i robić te swoje wygibasy...no, a już w szczególności na samym końcu to było mega przegięcie...huh. Ja rozumiem, młody, głupi, zakochany, spontaniczny, bezrobotny złodziejaszek i przestępca, ale wtedy to już totalnie wyskoczył jak Filip z konopi.

Jeśli chodzi o sam film (oryginału nie oglądałam), to jakoś nie porwał mnie. Postaci nieskomplikowane, marionetkowe (szczególnie Monica), Jessie (choć nic tego nie sugerowało), to zachowywał się, jakby przyćpał, gadał jak czarny, przez co był sztuczny, a przy tym silił się, by nie wypaść ze swej roli gagatka i amanta. Film raczej średniak, a to i tak zawyżona ocena. Na plus pokazanie tej Ameryki, na którą wielu ludzi lubi patrzeć i się nią zachwycać...bezkresne drogi, widoki, panorama dwóch symbolicznych miast: Las Vegas z jego kolorowymi rozświetlonymi neonami i Los Angeles ze swoim graffiti i muralami, z którego słynie, i które naprawdę robią niesamowite wrażenie. Poza tym stare amerykańskie samochody i złota era rock'n'rolla, czyli świetna muzyka. To są główne punkty, które nobilitują "Breathless", by go polecić, a i może dzięki nim zagnieździ się w zakamarkach pamięci.