"Duet z Dublina" nie maluje wspaniałego obrazu z życia aktorów i muzyków, nie opowiada o pewnych, świadomych siebie ludziach i ich zachłannej >>>>amour fou<<<<. Zapuszcza się natomiast w całkiem codzienne życie z jego wątpliwościami, niepewnościami, przyziemnymi aferami bez znaczenia i mało ciekawymi, poważnymi miłościami. Mężczyźni w pierwszym filmie Trish McAdam mają do spełnienia wyłącznie marginalną rolę. Pośród wszystkich tych fertycznych, samowolnych, lekko neurotycznych kobiet wypadają blado, trochę jakby pozbawieni znaczenia. Tu decydują kobiety, które nie pozwalają, by ktoś je popędzał i coś im narzucał. Między rzeczywistymi biografiami aktorek i ich rolami, a nieposłusznym charakterem irlandzkiego miasta zachodzi stosunek całkiem oczywistej symbiozy. Gina Moxley, która gra Kate, obmyśliła scenariusz razem z reżyserką, przy czym obie wykorzystały w filmie swoje własne doświadczenia z teatrem ulicznym i jego spektaklami, podobnie jak muzycy włączyli do filmu swój repertuar. Fikcja i rzeczywistość gładko przechodzą jedna w drugą. A Dublin z jego ciasnymi domkami i ciemnymi pubami, ruchliwymi skrzyżowaniami ulic i rzadkimi zabudowaniami portowymi sprawia wrażenie romantycznych, fantazyjnych kulis, scenicznej dekoracji dla emocjonalnych piruetów