Kino od swych początków odzwierciedlało nie tylko panujące tendencje w kulturze i sztuce, ale przede wszystkim nastroje społeczne. Czasami była to świadoma ucieczka w bezpieczny świat iluzji, czasami swoisty sąd moralny kluczowych wydarzeń. W dobie dzisiejszego zagrożenia kolejną globalną wojną film Volkera Schlöndorffa wydaje się być szczególnie ważny, potrzebny, trafny i najzwyczajniej w świecie piękny.

Akcja rozgrywa się w Paryżu, w przeddzień kapitulacji Hitlera. Jednym z bohaterów filmu jest niemiecki generał Dietrich von Choltitz, wojenny gubernator miasta, który sprzeciwił się wydanemu przez Hitlera rozkazowi zniszczenia Paryża. Przez ponad 80 minut oglądamy wojnę na słowa pomiędzy nim a konsulem Raoulem Nordlingiem, który stara się przekonać swojego rozmówcę do zaniechania rozkazu.

"Dyplomacja" jest bliska niektórym dokonaniom Romana Polańskiego, jak "Wenus w futrze", "Rzeź" czy "Śmierć i dziewczyna". Mamy dwie osoby zamknięte w jednym pomieszczeniu i słowną (lecz bardzo filmową) przepychankę. O aktorstwie nie ma co się rozwodzić, jest po prostu świetne. W głównych rolach André Dussollier i Niels Arestrup. Cała historia urasta w filmie Schlöndorffa do rangi jednej wielkiej metafory. Mamy np.symboliczne, tajemnicze przejście za regałem z książkami, zamiar wyburzenia mostów czy równie symboliczne wykorzystanie obrączki niemieckiego generała. Sam Paryż nie pełni jedynie funkcji zwykłego miasta, lecz symbolu ludzkiej kultury i wielkości. Jest również scena, w której dwóch nazistowskich oficerów otrzymuje do picia cydr zamiast wina, które rzekomo się już skończyło. Chwile później ostatnia butelka wina pojawia się jednak na stole w gabinecie generała, co nie jest przypadkowe.