Ten film powinien być obowiązkowy jak lektury szkolne. A jednak nadal nie znajduje zrozumienia u tych, o których opowiada, i do których przecież był adresowany.
Nakręcony z troski o Polaków i Polskę, i dzięki niezwykle wrażliwej obserwacji tego, co dzieje się wokół, jak wygląda nasz kraj i jak wyglądają zamieszkujący go ludzie, odbił się jak groch od ściany od umysłów i serc widzów. Z nielicznymi wyjątkami.
A przecież dopóki sprawy w nim przedstawione nie zostaną zaakceptowane, zrozumiane, przepracowane przez zbiorowego bohatera tego filmu w trakcie jakiejś fantastycznej narodowej psychoterapii, dopóty nie ma co liczyć na to, że będzie się tu żyło lepiej i spokojniej. Ten film jest jak lustro przystawione do wielkiej, niewyjściowej gęby. To nie wina lustra, że gęba jest jaka jest. Ale właśnie dlatego film nie został właściwie doceniony. Przypomina o niewygodnej prawdzie, do której przyjęcia nie jesteśmy chyba jeszcze gotowi.
Wielka szkoda, ale i tak cieszę się, że ten film powstał i mogę go od czasu do czasu sobie przypomnieć.