Do tego filmu trzeba naprawdę dojrzeć, a przynajmniej dorosnąć, by zrozumieć. To nie jest trudna produkcja, ale wymaga od widza szerszego spojrzenia na życie i jego różne aspekty. Utożsamienie się z Adasiem jest kwestią, która nie powinna mieć miejsca, a jeśli ma - mam nadzieję, że wiesz, że nie jesteś do końca zdrowy i to leczysz.
I jeszcze jedno, nie rozumiem nazywania tego filmu "komedią" jest bardzo płytkie i przykro mi, ja nie potrafiłam znaleźć chwili na śmiech w trakcie seansu. Raczej przepełniał mnie żal i współczucie do głównego bohatera, który musiał zmagać się z tak okropnymi natręctwami i frustracją. Jeżeli kogoś bawił sposób w jaki jest napisany film, czyli że każde wypowiadane brzmi jak absolutny bełkot, zazdroszczę, że nigdy nie przysłuchiwałeś się swoim myślom.
Mam dwa odczucia, żałuję, że tak późno obejrzałam ten film po raz pierwszy i dobrze, że zrobiłam to najwcześniej teraz, bo czuję w kościach to jak nie zrozumiałabym jego wiadomości i byłabym kolejną osobą śmiejąca się z początku, a płaczącą na koniec.