Film o Polsce i Polakach...Nie do końca może realistyczny, ale bardzo specyficzny i dający do myślenia. Skumulowana jest tutaj ludzka mentalność, oraz myśl: "Świat to bagno, papierowy worek, do którego Bóg wrzuca ludzi, by żarli się nawzajem".
Ktoś kto dostrzega komedię w tragiźmie A.Miauczyńskiego jest idiotą, przykro mi.
Według zamyśleń reżysera A.M miał być typowym Janem Kowalskim, człowiekiem bez perspektyw, wciśniętym w ramy schematów i beznadziejności życia ubogiego "inteligenta". Nawiązania filmu do scen historycznych, czy ukazywanie wszystkiego w krzywym zwierciadle, przedstawiającym obrót spraw w przyszłości jest dosyć ciekawy i każdy może odebrać wszystko na swój sposób. Jan Kowalski nie wie co robić z życiem, spędza je w strasznej pracy, nerwach, myślach i oczywiście przed telewizorem. Jana Kowalskiego wszystko drażni, chciałby mieć ciszę spokój i samotność, a jednak nie chce tego.
Podstawą filmu wg. mnie jest muzyka F.F Chopina, na początku etiuda Rewolucyjna, potem polonez As-dur, łączenie twórczości Chopina z A.Mickiewiczem (Stepy Akermańskie) jest dosyć oczywiste, ale jednak bardzo udane, film nabiera przez to charakteru romantycznego.
Dla niektórych podstawą filmu są "śmieszne sceny", czyli przekleństwa, wulgaryzmy, chamstwo, prostactwo i głupota. Niektórych to razi, uważają przez to film za nieudany, a jednak...oszukują sami siebie.
Nie wierzę, że z tych osób, które napisały "jak tak można, tyle przekleństw", nikt nigdy nie powiedział "k****" w złości.
Na koniec dodam ***** Dżizys Ja ********
czego Wam i sobie życzę.