Nieczesto mi sie zdarza zeby oglądac film bez natretnego analizowania. Tutaj wszystko bylo doskonale zrozumiale i proste. Podoba mi sie ta prawdziwość- nie chodzi mi o jakiś obraz Polakow (to żalosne!) tylko o to że gdzieś znajdzie się osoba ktora poczuje sie podobnie jak Adam. Chwilami czulam sie tak jakbym patrzyła na męską czterdziestoletnia wersję siebie. Co wcale nie znaczy ze kiedys taka będę bo moze zycie zmieni zdanie...
Podobała mi się jego rozbrajająca i powazna wizja podczas czytania wiersza- to naprawde autentyczne. Łamie stereotypy cudownych wizji. Dziecięce wizje bywaja podobne i są bqardzo autentyczne w swojej prostocie. Podobalo mi sie to jak Adam slyszy bredzenie trzech rozgadanych mlodych kobiet. Slyszę dokladnie tak samo, zacinanie i jakby powtarzanie dwa razy jednej polowy zdania. I te natrętne monologi i to przewrażliwienie (pies polizal rozporek i zostawil slad) i tesknota za miloscią.