Ozu niejako przerabia tu swój pomysł z "Urodziłem się, ale...". Nie jest to jednak grzechem filmu, lecz sporą zaletą, bo reżyser wykazuje olbrzymią pomysłowość w cytowaniu samego siebie. Wtapia znane już sceny w zupełnie innym tle, dzięki czemu "Dzień dobry" przypomina zabawę własną twórczością. Największy zarzut jaki słyszałem wobec filmu, okazuje się plusem.

Niestety trudno mi powstrzymać się od kilku gorzkich słów względem omawianego obrazu. Nie bez powodu pojawia się tu motyw telewizora: "Dzień dobry" jest historią idealnie skrojoną na srebrny ekran. Soap operowy klimat czuć w powietrzu. Zobaczymy problemy życiowe kilku rodzin, a gdy niektóre przyrównamy do zagwostek Ryśka z "Klanu" wydadzą nam się identyczne. Mnogość postaci wyklucza zagłębienie się w poruszane tematy, a nieco toaletowy humor ciągnie w dół niezłe wątki. Przyznać muszę: nie spodziewałem się po Ozu tak pospolitych żartów.

Czemuż więc daję filmowi pozytywną ocenę? Za pojedyncze motywy, które wybijają się wysoko ponad przeciętność. Choćby urocze sceny z Setsuko i nauczycielem angielskiego. Zwłaszcza ich ostatnia rozmowa to olbrzymi zastrzyk pozytywnej energii. Bardzo ciekawa jest również kwestia tytułowego przywitania: dla dzieci nie znaczy nic, lecz dorośli traktują je jak zakodowany sygnał, a brak "dzień dobry" jest wręcz ostrzeżeniem przed niebezpieczeństwem. Nie jest to obserwacja wymagająca głębokich wywodów, lecz ciekawie ją ujęto.

Wspomnieć muszę jeszcze o aktorstwie najmłodszego z bohaterów: chylę czoła, że tak fajnie to odegrał. Nawet osoby z pedofobią, polubią jego postać. Ciekawe czy zrobił karierę jako dziecięca gwiazda?