Kevin Smith chyba zaczyna dorastać. Jednak ? jeśli oceniać po nowym jego filmie - proces ten nie przebiega gładko. W "Dziewczynie z Jersey" wyraźnie uwidacznia się walka pomiędzy dawnym niedojrzałym Smithem, a tym nowym bardziej stonowanym i nie tak wariackim. Mamy więc przezabawne sekwencje z dziećmi, która pełne są dowcipów typowych dla dawnego Smitha. Wypracowania dzieci o swoich rodzicach, edukacja seksualna córki głównego bohatera, jej przyłapanie tatusia z gorącą laseczką pod prysznicem... to wszystko są perełki komedii. Z drugiej strony mamy wątek romantyczno-rodzinny, główny bohater dorasta do roli ojca, odkrywa, że zabawa i szaleńcza praca całą dobę to nie wszystko, co się w życiu liczy. Jest tu więcej uczuć stonowanych, delikatnych, więcej sentymentalizmu. I te sekwencje też byłyby dobre, gdyby nie jeden szkopuł... Ben Affleck. Wygląda w filmie całkiem nieźle. Widać, że grać też potrafi. Nie potrafi jednak ukryć swojej gry. Od początku do końca jest sztuczny i niewiarygodny. Owszem można podziwiać technikę wyciskania łez lub nerwowego palenia papierosa, tylko że nie można uwierzyć, że mamy na ekranie do czynienia z prawdziwym człowiekiem. Najwyraźniej można to zaobserwować, kiedy obok Afflecka na ekranie pojawia się George Carlin. On jest całkowicie wiarygodny w roli dziadka, nie widać w nim sztuczności.
Pomijając grę Afflecka film całkiem udany, choć o miłości Smith potrafił już opowiadać lepiej.