Nieprzyjemnie schematyczna feministyczna agitka urągająca inteligencji widzów. Film w kategorii "od 12", a gdyby to była literówka, wtedy z oznaczeniem bym się zgodził - do 12 lat. Chwytliwy bowiem dla umysłów, którym nie urąga prowadzenie za rączkę prostą ścieżką. Nic się w nim nie zmienia: czytelnie rozwija się od początku do końca.
Na początku chłopiec jadąc na rowerze porwał dziewczynce chustę, a ta w pogoni za nim przewróciła się. Z tej sytuacji reżyserka czyni taką urazą dla ambicji dziewczynki, że ta stawia sobie jeden cel: kupić rower i wygrać wyścig z chłopcem. To iście stereotypowo męska postawa - urażona ambicja i pragnienie zwycięstwa (przerośnięte ego - jak lubią pisać feministycznie skrzywione dziennikarki odnośnie mężczyzn [spotkałem się kiedyś w prasie z określeniem "maskulinistyczne skrzywienie" - nie mam więc oporu, by użyć równowartościowego]). Przy czym, kiedy ten stereotyp uwypukla się u chłopca czy faceta, spotyka się z napiętnowaniem, natomiast feministyczna czy genderowa propaganda mówi dziewczynkom czy kobietom: musisz być silna i nie dać się pokonać facetowi. Tak autorytaryzm wchodzi na miejsce sztywnej władzy tradycji.
Od początku, jak w zwykłym towarowym, gatunkowym filmie, pokazuje się nam jednoznacznie po czyjej trzeba stanąć stronie. Kierowca, który wozi matkę dziewczynki, jest pokazany jako chamski. Pomimo tego, że w Arabii tak jest, że kobietom nie wolno prowadzić pojazdów, więc ten szofer jest przypisany jako warunek tego, że ona może opuścić dom, to jednak on jest jej sługą.
Inna sytuacja - mężczyzna (chyba ojciec Wadjdy) gra w jakąś "strzelankę" na wideo. Taka gra, która niczemu nie służy. Wadjda, ambitna dziewczynka, pewnego razu kupuje sobie grę użyteczną - do nauki Koranu, bo chce wygrać konkurs jego recytacji - konkurs chce wygrać, żeby kupić rower, a rower z kolei po to, żeby wygrać wyścig z przedstawicielem płci wstrętnej. Wszystko w tym dłużącym się filmie służy dwóm celom: przedstawić mężczyzn jako złych i pokonaniu tego zła.
W pewnym momencie na seansie pomyślałem, że filmy polityczne są takie same jak filmy gatunkowe - hollywoodzkie blockbustery, które niczego nie wymagają od widza, ale utrwalają w nim najprostszy, przewidywalny światopogląd. Jedne i drugie cechuje jednoznaczność, łopatologicznie uszeregowana opozycja dobra i zła, przewidywalność, no i przyjemność tego rodzaju, żeby widz czy widzka utwierdzili się tylko w swoim światopoglądzie, z którym na seans przyszli.