Z całym szacunkiem do twórczości Polańskiego (którą sobie cenię i szanuję), jak i do samego obrazu, ale moim zdaniem jest to owszem, wciągający, ale bardziej film przygodowy niż horror; ja bynajmniej nie odczułem tej atmosfery niepokoju, o której niektórzy tu piszą, która była chociażby w stosunkowo podobnym w tematyce filmie - Harrym Angelu.
Jest jakaś zagadka, ale tak naprawdę nikt w filmie nie zagłębia się w treść tych książek, wiemy jedynie, że mówią o diable i oglądamy ryciny w nich zawarte i cała owa "zagadka" zostaje rozwiązana za pomocą tych rycin. Pomijam już fakt, że taki bibliofil z tego Johnnego Deppa (swoją drogą całkiem przyzwoita kreacja), a pali fajury nad każdym z tych kilkusetletnich białych kruków.
Teoretycznie można przyjąć, że to Seigner była szatanem, czy też kimś z nim związanym, ale doprawdy, czy trzeba było używać tego efektu "latania"?
Zastanawia mnie też trochę postawa w kilku sytuacjach samego głównego bohatera - nie powiadomił policji czy to gdy włamano mu się do mieszkania, czy to gdy zobaczył swojego nieżyjącego znajomego, czy to gdy napadła go w mieszkaniu kobita rozbijając mu butelkę na głowie.
I w istocie, może i się czepiam, naprawdę dałoby się przeboleć te wszystkie nieścisłości i byłbym skłonny temu filmowi dać zasłużoną 7 lub nawet 8, bo spójny i wciągający był, ale jak wspomniałem wcześniej, ani przez chwilę nie poczułem tej atmosfery niepokoju, niepewności, a muzyka Kilara, choć dobra, to owe uczucie braku niepokoju wręcz potęgowała.