Swietny komentarz. Zdecydowanie zgadzam sie z wszystkim co napisales.

Rzucasz tezami i nawet nie próbujesz ich udowadniać. Typowy bełkot teoretyka życia. Zapominasz o dość istotnym elemencie wychowania: miłości. Kochający rodzice cierpią za każdym razem, gdy cierpi ich dziecko (bez względu na to co i dlaczego to cierpienie spowodowało).

Bicie i kontrola wychowawcza najpełniej realizuje poczucie wyższości, gdyż zapewnia dorosłym permanentną władzę nad dzieckiem a dziecku karze tej władzy się permanentnie podporządkować, nie przyznając mu jakiegokolwiek prawa do obrony. Nieletni nie może przejawiać żadnego oporu i musi bezwolnie poddać się władzy dorosłego. W przypadku natomiast prób bronienia się dorosły reaguje wzmożeniem agresji. Celem relacji jest całkowite ubezbronnienie dziecka, bo tylko dzięki niemu dorosły może osiągnąć pełne poczucie wyższości. Ubezbronnieniu służy racjonalizacja relacji- ustawianie się dorosłego w pozycji autorytetu. Autorytet to osoba zawsze lepsza, której woli nie można kwestionować ani się jej przeciwstawić. Nieletni zdaje sobie sprawę ze swojej z góry gorszej pozycji. Poczucie stałej niższości sprawia, że zatraca jakiekolwiek mechanizmy obronne. Utrata zdolności do obrony obejmuje nie tylko fizyczne odparcie agresji, ale także przeciwstawienie się jej moralne. W związku z tym małoletni zaczyna przyjmować argumentację dorosłego i represję jaka go spotyka interpretuje wedle jego woli- jako wychowanie, natomiast samego dorosłego uważa za prawdziwy autorytet. Ponieważ autorytet opiera się na nie możliwej do zakwestionowania „wielkości”, dążenie do osiągnięcia całkowitego podporządkowania obejmuje nie tylko niszczenie wszelkich przejawów nieposłuszeństwa, ale nawet mówienia jakichkolwiek złych rzeczy o „autorytecie”, za jego plecami. Ubezbronnienie dziecka zmierza więc zarówno do całkowitego narzucenia mu własnej woli, jaki i wykorzeniania w nim niejawnego chociażby sprzeciwu wobec takiego traktowania siebie przez „autorytet” (uczniowie nie tylko nie mogą się sprzeciwić nauczycielowi gdy są przez niego bici i obrażani, ale są także karani w sytuacji, gdy nauczyciel podsłucha co uczniowie o nim naprawdę myślą). Bicie wychowawcze, podobnie jak kontrola, jest ogólnie traktowana (racjonalizowana) jako forma uczenia zasad, a dodatkowo przez samego oprawcę uważane jest za sposób uczenia szacunku do dorosłych. O tym, że szacunek to powinien mieć sprawca przemocy do ofiary, a nie ofiara do sprawcy nawet chyba nie musiałem pisać. Natomiast warto skupić się na innej, bardzo częstym sposobie uzasadnienia- uważania bicia dziecka za, chociaż niewłaściwą, ale jednak metodę wychowywania. Tego rodzaju pogląd wynika z nieznajomości motywacji dorosłego: rodzica, nauczyciela (uzyskanie emocjonalnej władzy i wyższości poprzez całkowite ubezbronnienie dziecka), a dostrzegania jedynie zewnętrznych przejawów bicia (naruszenie godności małoletniego).
bicie a pedofilia
Zarówno bicie jak i pedofilia służy dorosłemu zaspokojeniu swojej potrzeby władzy i wyższości nad dzieckiem. W obu przypadkach dochodzi do niego poprzez doprowadzenie dziecka do stanu całkowitej bezbronności- rodzic czy nauczyciel, podobnie jak pedofil czuje się ważny, bo bije bezbronne dziecko, które nie stawia mu oporu. Autorytet polega na posłuszeństwie- dorosły mając całkowitą władzę może uderzyć dziecko kiedy ma ochotę, i za co ma ochotę a dziecko zmusi go do całkowitej uległości , przełamując w nim wszelki sprzeciw. To autorytet pedofila, któremu dziecko nadstawia tyłek do gwałtu, bo nie jest w stanie się przed nim obronić. Inne są jedynie konsekwencje dla sprawców. Podczas, gdy pedofil musi się ukrywać, bo wie, że w przypadku ujawnienia zostanie surowo potraktowany, rodzice czy nauczyciele są na tyle bezkarni, że bez obaw mogą się publicznie szczycić ile "stresu" dają swojemu dziecku, lejąc i zaszczuwając go przy każdej nadarzającej się okazji. Wychowywanie poprzez bicie jest więc tak naprawdę tylko niedojechaną pedofilią.
emocjonalne podłoże wychowawczej opresji w eksperymencie psychologicznym
Opresyjny system wychowawczy bardzo dobrze odzwierciedla eksperyment przeprowadzony w 1971 r. przez profesora Zimbardo. Uczestników podzielono wg kryterium strażnicy-więźniowie. Nadana sztucznie władza w ciągu zaledwie 1-2 dni wytworzyła dokładnie taką samą formę zależności, jaka istnieje w tradycyjnej relacji wychowawczej: rodzice-dzieci oraz nauczyciele-uczniowie.
całość tematyki na moim blogu: https://totalitaryzmwychowawczy.blogspot.com/

Chciałem odnosić się do każdego zdania po kolei, bo z każdym po kolei się nie zgadzam, ale w zasadzie zarzut do nich wszystkich mam taki sam: są to kolejne tezy stawiane bez dowodu. Ja Cie prosiłem o udowodnienie tego, co pisałeś, a zamiast tego dostałem tę samą wypowiedź co wcześniej, tylko rozwleczoną.

Ty mnie próbujesz przebić Zimbardo, a ja to kontruję Sokalem.

A na czym miałby polegać "dowód"? Przeczytaj cały blog, a nie jego fragment. Bo cały blog opisuje tę relację, a nie jeden post.

Nie obchodzi mnie jaki dowód przedstawisz - ważne, żeby opierał się na logice a nie dialektyce. Rzucanie argumentum ad verecundiam nijak nie czyni twojej wypowiedzi mniej bełkotliwą, jednak wszedłem na tę stronę i tam również widzę tylko niczym nie poparte bzdurne tezy. Nie mam ochoty bawić się w rzucanie grochem o ścianę, więc z mojej strony to koniec rozmowy.

Miłego dnia życzę.

W psychologii nie istnieje pojęcie dowodu. Jest tylko teoria. Nawet eksperyment Zimbardo nie był dowodem, gdyż zawsze można było dobrać innych ludzi do eksperymentu, w prawdziwym bunt więźniów były inicjowane przez Zimbardo i one mogły wpłynąć na reakcję strażników itp. Dowody są w przedmiotach ścisłych i przyrodniczych. W humanistyce nie można udowodnić, że określonemu postępowaniu przypisana jest z góry określona motywacja. Blog nie koncentruje się na dowodach tylko niesprawiedliwości systemu wychowawczego, prawnego i społecznego.

Strzelanie sobie w kolano to jakieś twoje hobby? :D

Dokładnie tak, jak to opisałeś/aś, wychowywali mnie moi rodzice. Był taki terror, że nawet do ubikacji nie mogłem pójść bez pozwolenia. Dziś mam ponad 30 lat i strach przed wyjściem z mieszkania (pomimo, że od 12 lat mieszkam sam) oraz częste napady lękowe. Rodzice (nie tylko moi) to najgorsze sku.wiele i sadyści jacy chodzą po tym świecie.

i to jest dowód, że to jest wzór relacji rodzicielsko-wychowawczej, mało! niesprawiedliwości systemu wychowawczego??? twoja trauma? że ty miałeś patologię w domu, nie znaczy, że nie można kogoś dobrze wychować, całkowicie padasz w dyskusji z batwigiem...

jeszcze... warto dostrzec, że to co cię spotkało wynikało ze słabości ludzi, a nie słabości systemu, jeżeli człowiek ma takie zaufanie do systemu (jak główny bohater filmu), to znaczy, że jest całkowicie zewnątrzsterowny, nauczyłeś się być zewnatrzsterowny - zrzucasz winę na system, a nie na swoje wybory, ja mojemu dziecku daję wybór: albo coś zrobi (np. lekcje albo porządek) - albo kara, czasami (rzadziej) wybiera karę (nie jest to kara cielesna, ale jest "nie w smak"), jego wybór!

Życzę Ci aby twoje dziecko nigdy nie doświadczyło takiej traumy, choć jest to bardzo prawdopodobne czytając jak je traktujesz. Kara?? Po co karać dziecko?? To jest sadystyczne wylewanie swoich frustracji swoim beznadziejnym życiem na dziecko. Takie wychowywanie nie pomaga, a szkodzi, bo dorosły człowiek całe dorosłe życie zmagający się z traumą z dzieciństwa nie jest w stanie się rozwijać i jest skazany na nieustanne niepowodzenia. A nie wystarczyłoby dziecku powiedzieć, że jeśli nie będzie się uczyło to nie będzie miało wiedzy i zostanie w przyszłości bezdomne?